متاسفم که چنین می نویسم؛ اما زمانی که درحال خواندن و انتشار خبر انفجار بنز پلیس راهور در تهران و کشته شدن راننده اش بودم، پوزخندی زدم. هرچند بسیار بابت این موضوع ناراحت شدم، اما خبر، حکایت از واقعیت تلخ و پنهانی از درون ما ایرانی ها دارد؛ هیچ کدام از ما اهالی این مملکت فرهنگ ترافیکی نداریم، حتی اگر پلیس باشیم.
یادم نمی رود؛ سه‌سال پیش در کافه خبر روبروی رییس پیشین پلیس راهور تهران بزرگ نشسته بودیم و پرسیدیم؛ «شما به عنوان رییس پلیس راهنمایی و رانندگی با خودروی شخصی ساعت 3 صبح از یک خیابان یک طرفه عبور می کنید؟»
و پاسخ داد: «خدا وکیلی این کار را نمی کنم. در یک مصاحبه دیگر هم گفتم اگر اینکه بگویم من اصلا تخلف نکردم دروغ است. من هم با سرعت می روم اما انصافا 20 سال پیش هم ساعت دو نصف شب پشت چراغ قرمز ایستادم. معمولا تلاش می کنم قانون را رعایت کنم اما اینکه بگویم اصلا خلاف نکرده ام، دروغ است. الان پسرم بیشتر رانندگی می کند و اجازه تخلف نمی دهم.»
رییس پلیس راهور تهران اعتراف کرد که تخلف کرده است، با سرعت می رود. این تلخ است. من هم اعتراف می کنم شب گذشته که در جاده بودم، در جاده ای دو طرفه، دقایقی با سرعت بیش از ۱۴۰ کیلومتر هم راندم، قبل از آن، چندباری از راست سبقت گرفتم و از خط ممتد هم رد شدم و البته نادم و پشیمان هم نیستم! خب پلیس در جاده نبود که نهایتا به ۱۲۰ کیلومتر رضایت بدهم و مراعات قوانین را بکنم.
باز هم تلخ است، اما اگر از هر ایرانی راننده ای بپرسید، حتما خواهد گفت که تا جایی پلیس نباشد، با همان پراید و پژو ۴۰۵ فکسنی هم بیش از سرعت مجاز می راند، از راست سبقت می گیرد، خط ممتد را نمی بیند، خیابان یک طرفه برایش اهمیت ندارد، خط عابر پیاده به چشمش نمی آید و البته معنای حق تقدم را هم نمی داند. چند نفر برای سال نو علاوه بر کارواش و دستی به سر و روی ماشین کشیدن، معاینه فنی هم رفتیم؟ اصلا معاینه فنی چقدر جدی است؟ کمپین نه به تصادفات هم امسال راه افتاده است، چقدر برای همه جذاب بوده است؟
پوزش می طلبم اگر گفتم هر ایرانی، اما واقعا هر ایرانی به اندازه زیادی درباره رانندگی کاهلی می کند و مرگ را برای ماشین جلویی و عقبی می بیند. چند نفر از ما ایرانی ها زمانی که محمود احمدی نژاد در یک برنامه تلویزیونی در شب عید سال ۹۱ گفت در جاده ها نهایتا با سرعت ۸۰-۹۰ کیلومتر رانندگی می کند، موضوع را جدی گرفتیم و حس خوبی از این جمله رییس جمهور مملکت داشتیم؟
و حالا از ظهر دیروز افسوس می خوریم که داعش در بروکسل چهار عملیات انتحاری داشته و ۳۴ نفر کشته شدند. اصلا هم توجه نمی کنیم در روزهای نخست تعطیلات سال ۹۵ هر ساعت حداقل یک ایرانی در جاده ها کشته شده است. جانشین فرمانده ناجا هم البته تعبیر تکان دهنده‌تری دارد؛ کشته‌های سفرهای نوروزی تا این لحظه 13 برابر کشته‌های انفجارهای انتحاری بروکسل است!
واقعا میدان جنگ کجاست؟ جاده های ایران و یا قلب اروپا؟ ظاهرا ما نیازی به داعش نداریم، خودمان دست به کشتار خودمان می زنیم.
نظر شما