زور که نیست، آداب خداحافظی را نمی‌دانیم

زور که نیست، آداب خداحافظی کردن را بلد نیستیم. شما در طول این همه سال غیر از مورد نادر محمد پنجعلی که بین دو نیمه بازی ایران و الجزایر با عزت و احترام کفش‌ها را آویخت، حتی یک مورد خداحافظی رسمی و سروقت به یاد نمی‌آورید. آن از فرشاد پیوس که وسط یک دربی رفت، این هم از فرهاد مجیدی که بی‌هوا چهارگوشه زمین را بوسید یا عابدزاده که مراسم خداحافظی‌اش چند سال بعد برگزار شد یا مهدی مهدوی‌کیا که با گریه رفت و ده‌ها نمونه مثل این... حالا هم مراسم خداحافظی محرم نویدکیا وسط برگزاری‌اش به هم خورده است. اصفهانی‌ها برای او لوح تقدیر و حلقه گل و... آماده کرده بودند اما دو همبازی و چند هوادار رأی او را تغییر دادند تا یک مراسم وداع عجیب و غریب دیگر به خداحافظی‌های نافرجام و بدقواره فوتبال ما اضافه شود البته به هم خوردن مراسم خداحافظی محرم داستان‌ خاص خودش را دارد و احتمالاً تا چند روز دیگر عبدالله ویسی هم به سرنوشت حسین فرکی دچار می‌شود اما خارج از آنچه پشت صحنه و پس پرده جریان دارد، وقتی بلد نیستیم مراسم خداحافظی برگزار کنیم، چه اصراری به این کار داریم؟! بیخ ‌گوش‌مان، در همین کشورهای کوچک عربی که فوتبال‌شان را قبول نداریم، برای بازیکنی که ده بازی ملی داشته طوری به وقتش (و نه با چند سال تأخیر) مراسم خداحافظی می‌گیرند که هر کس نداند، تصور می‌کند مارادونا قرار است از فوتبال برود اما ما اینجا اسطوره‌های‌مان را هم به جای آن‌که با مراسم خداحافظی سربلند و سرفراز کنیم، بیشتر می‌شکنیم و در معرض شکستن قرار می‌دهیم.

^{* این یادداشت در سرمقاله یک‌شنبه ۲۵ مهر روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.}