بین شیوه امام حسن(ع) با امام حسین(ع) دوگانگی وجود دارد؟/ پاسخ کارشناس تاریخ اسلام

به گزارش خبرآنلاین این کارشناس تاریخ اسلامی به تشریح ابعاد روشی امام حسن(ع) پرداخت و به این پرسش پاسخ می گوید که آیا دوگانگی ای بین برخورد سیاسی و دینی امام حسن(ع) با امام حسین(ع) وجود داشته است؟

دکتر الویری در پاسخ به این پرسش که آیا صلح امام حسن علیه‌السلام، حرکتی از روی انفعال بود گفت: پذیرش صلح در آن زمان از سوی امام حسن علیه‌السلام، برای حفظ دین بوده است. علاوه بر این، حفظ انسجام امت و گشودن راهی که چراغ مکتب اهل‌بیت خاموش نشود را می‌توان به‌عنوان عوامل اصلی دیگر دانست. موضوع اول که حفظ دین بوده است، کاملاً واضح است و نیاز به توضیح ندارد، اما حفظ انسجام امت اسلامی و ممانعت از چندپارگی جامعه‌ی اسلامی، موضوعی است که چندان به آن توجه نشده است. امام حسن علیه‌السلام خودشان به‌صراحت به این نکته اشاره می‌کنند. امام صادق علیه‌السلام نیز در روایتی تصریح می‌کنند کاری که جدم امام حسن علیه‌السلام انجام داد، بهترین کاری بود که خیر امت در آن نهفته بود.

این کارشناس تاریخ اسلام افزود: این یکی از آسیب‌هایی است که بیش‌و کم خود را به‌صورت مستقیم و غیرمستقیم نشان می‌دهد و باید آن را به‌عنوان یک آسیب بدانیم. مرحوم صدوق در «علل‌الشرایع» روایتی را نقل می‌کنند که شخصی به نام ابی‌سعید نزد امام حسن علیه‌السلام می‌رسند و در مورد صلح از امام سؤال می‌کنند و ایشان نیز با بحثی کلامی پاسخ می‌دهند و از ابی‌سعید می‌پرسند آیا من حجت خدا بر مردمان نیستم؟ آیا من امام مردم بعد از پدرم نیستم؟ آیا من همانی نیستم که پیامبر فرمودند حسن و حسین هر دو امام هستند، چه قیام کنند و چه قعود کنند؟ این سؤال نشان می‌دهد که این شائبه از همان ابتدا هم وجود داشته است و عده‌ای بر این باور ناصواب بودند که راه امام حسن علیه‌السلام، راهی متفاوت از امام حسین علیه‌السلام است.

وی ادامه داد: این تفکر و نگاه ناصواب، از عدم درک درست نسبت به مفهوم و جایگاه امام علیه‌السلام نشئت می‌گیرد و اگر ما به جامعیت و نور واحد بودن آن‌ها اعتقاد داشته باشیم، دیگر این تفکر معنا ندارد. همان‌طور که ائمه در مورد فضایل امام حسین علیه‌السلام، قیام ایشان و فضایل اشک بر ایشان گفته‌اند، ما نیز شکی در فضل ایشان در این موارد نداریم، اما اگر قرار باشد امام حسین علیه‌السلام را از جنبه‌ی امامت بالاتر از امام حسن علیه‌السلام بدانیم، این تمایز قابل پذیرش نیست و کسانی که قائل به این تفکر (دوگانه‌پنداری) هستند، برایشان هیچ فرقی میان امام حسن و سایر ائمه وجود ندارد و کلیه‌‌ی کارهای ائمه، از بعثت تا غیبت صغری، زیر سؤال می‌رود؛ چراکه غیر از امام حسین علیه‌السلام، کسی دست به قیام نزد.

با این تفکر، اقدام پیامبر صلی‌الله‌علیه‌ و آله‌ وسلم در صلح حدیبیه، همکاری امیرالمؤمنین علیه‌السلام با دستگاه خلافت در دوران گوشه‌نشینی، سکوت امام سجاد علیه‌السلام در ماجرای حرّه و حتی برخی اقدامات امام حسین علیه‌السلام هم زیر سؤال می‌رود؛ چراکه تا زمان حیات معاویه، امام حسین علیه‌السلام نیز مانند امام حسن علیه‌السلام، به صلح پایبند بودند و وارد جنگ نشدند و در حد فاصل سال 50 هجری (شهادت امام حسن علیه‌السلام) تا سال 60 هجری (مرگ معاویه) دست به قیام نزدند.
حجت الاسلام الویری تاکیدکرد: امام حسین علیه‌السلام حتی در روز عاشورا نیز دو خطبه خواندند و سپاهیان یزید را به حق دعوت کردند و ممکن است عده‌ای این دعوت را نوعی جهاد گریزی بدانند. حضرت حتی در آخرین لحظات زندگی خود و زمانی که در قتلگاه بودند و می‌دیدند که دشمنان به سمت خیمه‌ها می‌روند، خطاب به آن‌ها می‌گوید که اگر دین ندارید، آزاده باشید و اگر دین ندارید، غیرت عربی شما کجا رفته است؟ خوب اگر بخواهیم با معیار این تفکر پیش برویم، طبیعی است که اقدامات اهل‌بیت جملگی زیر سؤال می‌رود، در حالی که می‌دانیم این‌گونه نیست و باید به‌طرز دیگری به سیره‌ی اهل‌بیت نگریست.

/6262