شهر برای زندگی و نه زنده ماندن

شورای های شهری با دو ماموریت سترگ برنامه ریزی و نظارت بر عملکرد شهرداری ها سهم بزرگی در به زیستی و افزایش کیفیت زندگی شهری می توانند ایفا کنند.
اینک در پرتو تجمیع برگزاری دو انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای شهر، بیم آن می رود که اهمیت انتخابات مدنی (غیر سیاسی) در شعاع سیاسی انتخابات ریاست جمهوری کمرنگ و یا وجه سیاسی انتخابات ریاست جمهوری به انتخابات مدنی شوراهای شهر تسری و گسترش یابد. این هر دو (کمرنگی یا غلبه سیاست بر انتخابات شوراهای شهر) برای داشتن زندگی با کیفیت و یا دستکم زندگی با آلودگی و تنش کمتر، بسان سم مهلک است.

در انتخاب اعضای شوراهای شهر علاوه بر ضرورت داشتن برنامه یا رویکرد مشخص، وجود صداهای مختلف و متنوع حیات شهری که در اقشار مدنی و صنفی و نه الزاما احزاب متجلی است ضروری می نماید.
نقش و مشارکت نهادهای مدنی به عنوان ضلع سوم اداره جوامع معاصر در پایش و بازخورد و ارایه راه حل مسایل مدیریت شهری اقدامی رو به پیش و توسعه افزاست. بر این مبنا در تنظیم سیاهه نامزدان انتخابات شوراها توجه به این نهادها و امکان حضور و شنیده شدن صدای شان بسیار حایز اهمیت است.

امروزه مسایل و بحران های کلان شهر های ایران از آلودگی هوا، نبود منابع پایدار مالی شهرداری ها،حمل و نقل و غیر انسانی بودن شهرسازی در توجه مضاعف به خودرو و ... ان چنان گره و کلاف سردرگمی شده اند که امکان برنامه ریزی کلان را از مدیریت شهری برای ایجاد کیفیت شهری ستانده است.

این موضوع می طلبد تا تنظیم کنندگان سیاهه نامزدان انتخابات شوراها نگاه تخصصی و صنفی را بر نگاه سیاسی رجحان دهند. تجربه نا کام شورای نخست و سوم تهران گواه صایب بودن این ادعا است.

اين مطلب در روزنامه شرق ١٦ارديبهشت منتشر شده است.