مناظرات دردناک!

چرا اين حس در مخاطبين ايجاد مى شود؟ مگر ما از اين سخنان بى خبر بوديم؟ مگر ما اينها را نمى دانستيم؟ پس چرا از شنيدن آنها در مناظره ى تلويزيونى احساس خوشايندى نداريم؟
از طرفى بسيارى از اتهامات مطرح شده در مناظره ها حتى ممكن است با حقيقت فاصله داشته باشند يا اصلا در محاكم عادل قضايى رد شوند ولى ما مردم بارها بسيار بدتر از اينها را در صحبت ها و مراودات خود به هم گفته ايم و حتى از آن لذت هم برده ايم چرا كه احساس كرده ايم خبر دست اولى را به كسى داده ايم؛ اما از شنيدنِ همان ها از زبانِ خودِ مسئولين آن هم در مبارزات انتخاباتى ناراحت مى شويم! چرا؟

اين مناظره هاى پر برخورد و تنش، يادآورِ سنگينى مسئوليت دمكراسى بر دوش جامعه است! در جامعه اى كه به روش ديكتاتورىِ مطلق اداره مى شود، همين افشاگرى ها ممكن است انجام شود اما نه در عرصه ى عمومى آن هم در يك برنامه ى زنده ى تلويزيونى! همه چيز در خفا و با لاپوشانى گفته مى شود و مسئوليتى هم بر دوش كسى نيست. نه مى شود خبر را تائيد كرد نه آن را رد كرد! فقط مى شود از طرح آن به عنوان صاحبِ خبرِ دست اول لذت برد!

اما وقتى اين اتهامات در عرصه ى عمومى طرح مى شود مسئوليتى را بر دوش هر شهروند مى گذارد. مسئوليتى به نام خبردار بودن و آگاه بودن جمعى! همان چيزى كه گاه از آن به عنوان افكار عمومى يا وجدان جمعى ياد مى شود.
از اينجا به بعد وظيفه ى قوه ى قضاييه آغاز مى شود تا با رسيدگى عادلانه و دقيق به اتهامات، عدالت را برقرار كند و افكار عمومى را از نگرانى برهاند!
رسيدن به دمكراسى دردهايى هم دارد كه بايد آنها را تحمل كرد. از جمله دردِ آگاهى!