در روزهای اخیر بخشی از اصولگرایان، ایده روی کارآمدن یک رئیس جمهور نظامی در ایران را مطرح و از آن حمایت کرده اند. پیش از این نیز در انتخابات 84 و چند نوبت بعد از آن نیز برخی اصولگرایان از انتخاب یک «رضاخان حزب اللهی» برای نجات کشور سخن گفته بودند.
روی کارآمدن نظامیان، ایده تازه ای در دنیا نیست و کشورهای مختلفی آن را تجربه کرده اند. در ایران قبل از انقلاب نیز، شاه پس از شدت گرفتن اعتراضات، برای جلوگیری از فروپاشی، ارتشبد ازهاری را به ریاست دولت نظامی انتخاب کرد تا به زعم خود وضعیت آشفته کشور را سامان بخشد.
احتمالا مطرح کنندگان ایده رئیس جمهور نظامی به معنا و مفهوم پیشنهاد خود واقف نیستند چرا که روی کارآمدن نظامیان یعنی ناامیدی و سرخوردگی از مردمسالاری و در پیش گرفتن سیاست ارعاب و سرکوب برای کنترل کشور.
فرانسیس فوکویاما در کتاب «نظم و زوال سیاسی» خود می نویسد: «در بسیاری از کشورها دموکراسی در معرض تهدید قرار می گیرد چون حکومت، یا بسیار فاسد یا در انجام وظایف خود بسیار ناکارآمد است. در چنین شرایطی مردم وجود یک مقام مسئول قدرتمند را آرزو می کنند؛ دیکتاتور یا نجات دهنده ای که به یاوه گویی سیاستمداران پایان داده و در عمل کارها را پیش ببرد.»
اصولگرایان شاید با هدف تخریب دولت روحانی، بی آنکه متوجه باشند سیاهنمایی بزرگی علیه جمهوری اسلامی راه انداخته اند؛ پیش شرط ایده رئیس جمهور نظامی (از سال 84 تاکنون) یعنی پذیرش اینکه نظام جمهوری اسلامی در 40 سال حیات خود بسیار ناکارآمد بوده است و امیدی به روسای جمهور غیر نظامی که با رای مردم روی کار می آیند نیست.
طرح چنین پیشنهادهایی در 40 سالگی انقلاب از طرف کسانی که خود را صاحبان انحصاری این انقلاب می دانند جای بسی شگفتی و تاسف است!
نظر شما