سام خسروی‌فرد: تاکسی سوار شدن در مالزی حکایتی است مفصل و گاه یکی داستان پر آب چشم! چندی پیش دوست تازه واردی از کنار برج‌های دوقلو تا معبد مشهور هندیان به نام باتوکیو سوار تاکسی شد و برای این مسیر که مبلغ آن را تاکسی‌متر مشخص کرده بود ناگزیر 180 رینگیت (حدود 66 هزار تومن) پرداخت کرد در حالی که رقم واقعی حول و حوش 50 رینگیت (حدود 18 هزار تومان) است.
یک احتمال این بود که دوست تازه‌وارد، ندانسته سوار تاکسی‌های لوکسی شده است که قیمت‌شان چند برابر تاکسی‌های معمولی است اما وقتی شکل و شمایل تاکسی را توصیف کرد آن احتمال رنگ باخت.
این ماجرا تبدیل شد به موضوع گفت‌وگویی که هر بار سوار تاکسی می‌شوم درباره آن از رانندگان سوال کنم و دلیل را جویا شوم. اکثر رانندگان با شنیدن ماجرا می‌گویند آن راننده تاکسی هندی بی‌تردید تاکسی‌متر را دستکاری کرده است. این افراد ابتدا متعجب می‌شوند و بعد توضیح می‌دهند که مسافر باید همان موقع از پرداخت پول امتناع می‌کرد و با پلیس تماس می‌گرفت. می‌گویند شماره‌ای، پشت تمام اتوبوس‌های مورد استفاده عموم و تاکسی‌ها درج شده که می‌توان هر موقع از شبانه روز تماس گرفت و شکایت، پیشنهاد یا انتقادی را مطرح کرد. برای این کار لازم است شماره پلاک خودروی عمومی را گزارش داد؛ شماره‌ای که حتی چند جا در داخل تاکسی نیز نصب شده است. در عین حال باید کارتی روی داشبورد قرار داشته باشد که روی آن مشخصات راننده نوشته شده باشد، هر چند گاهی این مشخصات با فرد پشت فرمان جور نیست به این دلیل که چند نفر روی یک ماشین کار می‌کنند.
مدل، نوع خودرو و حتی رنگ تاکسی‌ها گوناگون است؛ زرد، سبز، قرمز-سرمه‌ای، سیاه و بنفش که هر کدام مختص یک شرکت است. بعضی از این شرکت‌ها روزی 50 رینگیت بابت قسط خودرو از رانندگان دریافت می‌کنند. این امر بهانه‌ای است برای عده‌ای از رانندگان که تاکسی‌متر را روشن نکنند. اینان می‌گویند قیمت تاکسی‌متر منصفانه نیست و بسیار کمتر از رقم واقعی است. شاید به همین دلیل حاضرند ساعت‌های متمادی در هوای گرم و مرطوب زیر سایه درختی لم بدهند و با هم گپ بزنند و سیگار دود کنند اما مسافری را به مقصد نرسانند. چنین مناظری خارج کوالالامپور بیشتر دیده می‌شود اما کنار برج‌های دوقلو، این قطب گردشگری مالزی، نیز رانندگان بسیاری هستند که در طرفه‌العینی گوش مسافر را می‌برند. برای مسیری که تاکسی‌متر حدود 17 رینگیت را نشان می‌دهد شماری از این راننده‌ها گاهی تا 60 رینگیت مطالبه می‌کنند. وقتی هم دلیل این رقم نجومی سوال می‌شود بارش باران و ترافیک و دوری مسیر را بهانه می‌آورند و از بی‌اطلاعی مسافران خسته سو ءاستفاده می‌کنند.
رانندگان مالایی مسلمان کمتر چنین شیوه‌ای را به کار می‌گیرند و به اصطلاح چَکی با مسافر حساب نمی‌کنند، می‌گویند باید دنبال رزق حلال بود که تاکسی‌متر آن را مشخص می‌کند.
می‌توان از سایر وسایل نقلیه برای رسیدن به مقصد استفاده کرد اما اتوبوس و قطار شهری و مونوریل از بعضی مسیرها عبور نمی‌کنند و چاره‌ای نیست جز استفاده از تاکسی. یک بار که ناگزیر سوار تاکسی شدم راننده مالایی پرسید این همه تاکسی رنگارنگ کنارت بود، چرا سوار یکی از آنها نشدی؟ گفتم چون تاکسی‌متر را روشن نمی‌کنند و برای این مسیر رقمی نزدیک به دو برابر می‌گیرند. راننده بلافاصله پرسید از کدام کشور آمده‌ام و وقتی پاسخ را شنید گفت لابد در کشور شما تاکسی‌متر رایج نیست. بعد توضیح داد که مسافران فرهنگ کشور خود را می‌آورند این امر باعث می‌شود بسیاری از مقررات نادیده گرفته شود. او اضافه کرد چرا این افراد جرات ندارند چنین رفتاری با مالزیایی‌ها داشته باشند و فقط با خارجی‌ها چنین می‌کنند؟ و خودش بی‌درنگ جواب داد: «چون مالزیایی‌ها قانون را می‌دانند و می‌توانند از چنین رفتاری شکایت کنند.» راننده می‌گفت اگر هر مسافر از رانندگان تاکسی بخواهد که تاکسی‌متر را روشن کند و به آن اعتماد داشته باشد دیگر چنین شرایطی پیش نمی‌آید. او البته تاکید داشت که بعضی‌ها تاکسی‌متر را دستکاری می‌کنند اما می‌توان این موضوع را خیلی زود فهمید چون به ازای هر 100 متر فقط 10 سنت کنتور می‌اندازد و وقتی سرعت شماره انداختن تاکسی‌متر زیاد شد یعنی کاسه‌ای زیر نیم‌کاسه است.
نظر شما