سیاه‌نمایی این بار توسط حزب‌اللهی‌ها

برنامه‌ای که همیشه آرزوی ساخت و یا دستکم دیدنش را داشتم. همین ابتدا توضیح بدهم که صاحب این قلم با «نادر طالب‌زاده» علی‌رغم سابقه رفاقت دیرین نه‌تنها هیچ وجه اشتراک سیاسی ندارد که در بسیاری از موارد دیگر هم دارای اختلافات بنیادین است اما برنامه پنج‌شنبه‌شب طالب‌زاده هیچ دخلی به سیاست نداشت.

 برای آنها که برنامه را ندیده‌اند، به اختصار توضیح می‌دهم: برنامه درباره آبادان و خرمشهر بود. درباره وضعیت این دو شهر آن هم 22 سال بعد از پایان جنگ. مهمانان برنامه: بیژن نوباوه (نماینده مجلس)، احمد نجفی (هنرپیشه) و آقای مهرزاد ارشدی (عکاس و مدیرفرهنگی) که دو نفر از این سه نفر - یعنی ارشدی و نجفی - بچه همان‌طرف‌هایند. مخلص کلام همه حاضرین هم اینکه وضعیت این دو شهر چه به لحاظ فرهنگی و چه به لحاظ اجتماعی فاجعه‌آمیز است و مایه شرمساری و سرافکندگی. تصاویری هم ضمیمه این حرف‌ها شد تا سخن حاضرین مستند باشد.

یکی، دو نفر از نمایندگان آبادان و خرمشهر هم پشت خط آمدند که قضیه را ماست‌مالی کنند اما هیچ کاری از پیش نبردند. علتش هم مشخص بود. نادر طالب‌زاده را با هیچ سریشی نمی‌شد به صف ضدانقلاب‌ها و سیاه‌نمایان و قلم‌به‌مزدان پیوند داد. طالب‌زاده هم با علم و آگاهی به این موضوع محکم و خونسرد بر سر مواضعش ایستادگی کرد. از برنامه دفاع کرد و با تحکمی که بوی تهدید هم از آن به مشام می‌رسید، گفت که این ماجرا تازه شروع شده است و حالاحالاها ادامه خواهد داشت.

خب، شما بودید سر ذوق نمی‌آمدید؟ از رسانه‌ای که به محافظه‌کاری شهره است، صدای مظلومیت جمعی ستم‌کشیده بی‌پناه را شنیدن، جای خوشحالی ندارد؟ من اگر کاره‌ای بودم، بلافاصله بعد از این برنامه حکم عزل تمام مدیران رده اول استان خوزستان را صادر می‌کردم. بی‌توجهی و اهمال در امر معیشت و بازسازی استان خوزستان جفا در حق مردم یک منطقه مرزی نیست، جفا در حق همه مردم ایران زمین است. هنوز از خاطر نبرده‌ایم تابلویی را که در زمان جنگ در ورودی شهر خرمشهر نصب شده بود و روی آن نوشته بودند جمعیت خرمشهر: 36 میلیون نفر.

آنان که آن تابلو را نصب کردند، امروزدر میان ما نیستند اما آیا می‌توانستند روزی را تصور کنند که دو دهه از جنگ گذشته باشد و مردم خرمشهر هنوز از آب آشامیدنی سالم محروم باشند؟ آنان که با دست‌های خالی به جنگ تانک‌های بعثی رفتند و حصر آبادان را شکستند، آیا گمان می‌کردند روزی فراخواهد رسید که همرزمانشان حتی از داشتن مزار آبرومندانه محروم شوند؟ احساساتی نشده‌ام، شعار هم نمی‌دهم.

 برنامه پنج‌شنبه‌شب «راز» تهی بودن شعارهای تبلیغاتی را نشان داد و ثابت کرد ما هیچ کار درخوری برای مردم خوزستان انجام نداده‌ایم. من البته از زمان جنگ تا به امروز به طور مرتب به آن طرف‌ها سرک کشیده‌ام و از اوضاع و احوال آنجا به‌خوبی باخبرم، منتها از آنجایی که اولاً سیاه‌نما هستم و ثانیاً تریبونی جز روزنامه و سایت ندارم، صدایم به جایی نمی‌رسد.

امیدوارم نادر طالب‌زاده قدر موقعیت و مقامی را که در آن قرار گرفته، به خوبی بداند و در کنار برنامه‌هایی که علیه آمریکا و اسرائیل می‌سازد، کمی هم به فکر مردم محروم و بی‌پشت و پناهی باشد که بعد از خدا چشم امیدشان به او و امثال اوست.