من به تقسیم بندى مرسوم یا انتظامی در شعر اعتقاد ندارم. این که مىگویند دهه ۳۰ و ۴۰ یا دهه اول یا دوم، این تقسیم بندى برشى از تاریخ است که آن‌را برجسته می‌کند. من به تشخیص خودم شعر را به ۲ دوره تقسیم کرده‌ام: دوران تاسیسى و دوران ترویجى. در دوره تاسیسى کارهاى تازه ایجاد مى‌شود و شاعران آثار جدیدى ارائه مى‌دهند. این دوره معمولاً ۱۰ تا ۱۵ سال طول مى‌کشد. دوره ترویجى دوره‌اى است که کار و اتفاق جدیدى رخ نمىدهد. البته به این معنا نیست که این دوره‌ها فقط یک بار اتفاق بیفتد. بلکه ممکن است بعد از دوره ترویجى شاهد دوره تاسیسى دیگرى باشیم. این دوران‌ها به صورت تز و آنتى‌تز هستند که برآیند آنها دوره تثبیت یا سنتز آن است.
دوره تاسیسى عمده در شعر امروز از سال ۳۳ تا ۴۵ به طول انجامید. از سال ۴۷ تا ۶۵ هم کار خیلی خاصی صورت نگرفت. در دهه هفتاد هم حرکتهایی در این حوزه صورت گرفت ،اما به معنای تاسیس نبود.
به نظرم دهه هشتاد هم دهه شعر ترویجی بود و شاعران در این دهه کارهایی کردند که شاعران در دهه هفتاد انجام دادهبودند. آن ها این رویکرد را تقویت کردند.
به نظر من روندی که در شعر امروز وجود دارد، روندی است که تا اواسط دهه نود ادامه خواهد یافت. تا اواسط دهه نود ما شاهد تغییر و تحولی در شعر معاصر نخواهیم بود؛ بعد از این دهه ممکن است شاهد جریان تاسیسی دیگر در شعر به وجود آید.اگر این اتفاق بیفتد، موضوعات هم عوض می‌شوند.
بیش‌تر شعرهای دهه هشتاد در قالب سپید سروده شدند؛ در حالی‌که قالب شعری را باید با توجه به مطالب و مضمون‌ها مشخص کرد. به عنوان مثال، گاهی می‌توان مضمون و مطالبی را در قالب نیمایی بهتر از قالب غزل بیان کرد. اما شاعر نباید در بیان مضمون، خود را به قالب محدود کند که حتما در این قالب شعر بگوید.
شاعران دهه حاضر در شعرهایشان شاخصهایی دارند که مخصوص خودشان است و با خواندن شعرهای آنها بدون اینکه نامشان را بدانیم متوجه میشویم که شاعر این شعرها کدام شاعر است،این شاعران شاخصه‌های خود را دارند که می‌شود تشخصی داد شعر مال آن‌هاست. به خاطر همین مساله و روند رو به رشد شعر جوان در دهه هشتاد است که می گویم در دهه‌ی 90، شاعران خوبی به وجود می‌آیند که می‌توانند در سطح جهانی معرفی شوند.
52
نظر شما