این خوش‌بینی‌ها باعث شد این تصور نادرست تثبیت شود که کرونا تمام شده است و خستگی روحی دوساله نیز مزید بر ماجرا شد تا مردم هم مثل دولت، احتیاط‌ها را کنار بگذارند. سوار بر همین موج، آموزش و پرورش هم که از سال گذشته و در میانه‌ی آشوب دلتایی هم بر طبل بازگشایی مدارس می‌کوبید، فضا را برای اجرای تصمیمی پر خطر هموار دید. البته آن‌ها هم دلایلی برای اصرار خود داشتند و دارند و قرار نیست دشمنانی کینه‌توز به شمار آیند. اشکال در محاسبه و موازنه است. این که آسیب‌های آموزشی و پرورشی ناشی از بسته بودن مدارس بیشتر است یا احتمال ابتلا و مرگ میر کودکان؟ هر چه بود، با وجود مخالفت‌های پرشمار، زیر سایه‌ی سکوت سنگین (و شاید سیاسی) وزارت بهداشت و ستاد کرونا، مدارس را باز کردند. همزمان بخشنامه‌هایی توام با تهدید و سخت‌گیری هم ارسال کردند تا خانواده‌ها را مجبور کنند پاره‌های تن خود را رهسپار فضای آزمون و خطای کرونا کنند. تعطیلات نوروز هم در عمل با حداقل رعایت پروتکل‌ها و با نادیده‌انگاری کرونا گذشت.
اخبار اخیر، یک هفته پس از پایان تعطیلات و بازگشائی اجباری مدارس نشان می‌دهد که دچار افزایش کووید شده‌ایم، فعلا خوشبختانه خفیف. بیشتر با علائمی نظیر گلودرد و سرفه و ضعف و بی‌حالی و علائم گوارشی. البته در کسانی که واکسن زده‌اند و ایمنی کافی دارند، این تظاهرات، خفیف است و بهبودی طی چند روز به دست می‌آید؛ اما همچنان کسانی که واکسن نزده‌اند یا بیماری زمینه‌ای دارند، در معرض تشدید بیماری و بستری هستند.
قابل پیش‌بینی بود که با تصور بیش از حد خوشبینانه و نادرست درباره‌ی پایان کرونا، هم از سوی دولت و هم مردم، چنین احتمالی در انتظارمان باشد. البته هنوز نمی‌توان از عنوان پیک‌هفتم برای این شیوع ناگهانی استفاده کرد و یکی دو هفته بعد، اهمیت اپیدمیولوژیک ویژه‌ای دارد.
نکته مهم‌تر، تاثیرات زودرس خطای «بازگشایی مدارس» است، آن هم در شرایطی که فقط دوماه تا پایان سال تحصیلی باقی مانده. اصرار شگفتی‌آور و تاسف‌برانگیزی که کفه‌ی نگرانی‌ها نسبت به منافع‌اش سنگین‌تر است. دیروز در ارتباط با یکی از متخصصین‌اطفالِ فعال در یکی از بیمارستان‌های کودکان، از افزایش واضح کرونا در این گروه سنی خبر دادند و عین توصیف‌شان را بازمی‌نویسم: «بیمارستان ما که از پیک قبلی شلوغ‌تره، یعنی در حدی شلوغه که مریض‌ها برای تخت خالی منتظر می‌مانند مریض‌های قبلی را مرخص کنیم تا امکان بستری آن‌ها فراهم شود. اتفاقی که قبلا، اصلا نیفتاده بود!... و من هم با شما موافقم که مهم‌ترین دلیل، بازگشایی مدارس است.» این تصمیم شتابزده که با دستورات قاطعانه همراه بوده، علاوه بر خطراتی که برای سلامتی بچه‌ها دارد، والدین را نیز دچار اضطراب و دلشوره کرده. هم بابت امکان ابتلای فرزندان‌شان و هم بابت انتقال بیماری به خانواده‌ها. در این چند روز، پیام‌های مکرری از والدین نگران داشته‌ام که میان بد و بدتر، تصمیم‌گیری برای‌شان دشوار است و نمی‌دانند در برابر تهدیدات چه کنند. واقعا در این یکی دو ماه باقی، قرار است تمام مشکلات آموزشی پرورشی دانش‌آموزان به دلیل دو سال کرونا و ناچاری آموزش مجازی برطرف شود؟ که احتمال چنین خطری به جامعه تحمیل شد!
چند روز قبل، رییس دانشگاه علوم‌پزشکی کرمان از افزایش موارد ابتلا و مرگ کودکان به دلیل کرونا خبر داد. زنگ خطر مهمی‌ست که اگر شاهد گسترش آن در سراسر کشور باشیم، نخستین دلیل، بازگشایی مدارس است. و حتما فوت کودکان، آن هم به دلیل یک لجبازی ناصواب، تبعات روانی سنگینی خواهد داشت. امیدوارم به چنین عواقبی دچار نشویم، اما اگر چنین نشود هم تاثیری در اشتباه بودن این اصرار شتابزده ندارد.
بیشتر بخوانید:
هشدار درباره افزایش موارد بیماری سرخک در کشور
وزارت بهداشت: شهروندان از خانه خارج نشوند
47231
نظر شما