آرزوی محال ؛ اکران مداوم و پرتعداد فیلم های خارجی!

مخالفان طرح اکران فیلم های خارجی ؛ همواره مهمترین دلیل تضعیف سینمای ایران را ورود آثار خارجی و اکران آن دانستند. و این دلیل آنقدر با صدای بلند و هجمه فراوان و تاکید از سوی تهیه کنندگان و عمده مدیران سینمایی انجام می گرفته و می گیرد که در این برزخ ، حتی اکران یکی دو فیلم خارجی آنهم نه از سینمای هالیوود ؛ به معجزه ای مانند شده است. بعد از حرف و حدیث های فراوان اما  اکران فیلم " ما یک پاپ داریم " ، در چند سینما ؛ آنهم به صورت محدود و نسیه ؛ غوغا فروکش نکرده است.

به هر روی هم قبل از اکران فیلم نانی مورتی بر پرده های چند سینما در پایتخت و هم چند روز پس از آن ؛ آنچه از محتوای گفته های مخالفان اکران فیلم های خارجی بر می آید ، حاوی نکته های جدید ی نیست و تکیه این افراد بر همان مواضع قدیمی و نخ نما بدون ارائه هیچ راه حلی است. به زعم عمده تهیه کنندگان سینمای ایران ؛ اکران فیلم خارجی در سینماهای پایتخت و همچنین در شهرهای بزرگ ، بالقوه باعث می شود تا تماشاگر قید دیدن فیلم های تولید داخل را بزند و دیگر رغبتی به آثار تولید داخل نشان ندهد.

اینچنین بحث هایی حدود بیست سال است که مطرح می شود و موافقان اندک و مخالفان بی شمار اکران فیلم های سینمایی خارجی هیچکدام نمی توانند ؛ حداقل اگر به گفتمان مشترکی دست بیابند ؛ اینقدر تواضع و فروتنی و شکیبایی به خرج دهند تا حرف های طرف مقابل را بشنوند و این مهم عمدتا از سوی مخالفان رنگ بیشتری دارد. چرا که هم پول و هم قدرت دارند و هم لابی با مسئولان را بلدند.اصل کلام مخالفان اکران فیلم های خارجی به همان ورشکستگی مزمن ختم می شود. با این مطلع تکراری که در سینمایی که به نان شبش محتاج است ؛ وارد کردن یک رقیب ؛ در هر حد و اندازه ای که باشد ، باعث سقوط بیشتر است و سری که درد می کند ؛ زدن چند پس گردنی محکم ؛ ظلم و جفای بی حدی است که گریبان ظالم را خواهد گرفت و در این میان معلوم است که به زعم مخالفان ؛مظلوم تهیه کنندگان سینما و ظالم ؛ فیلم خارجی است.

حرف های موافقان ؛ اگرچه عمدتا تهیه کننده گان بین شان نیستند و قشر تماشاگر سینما دوست ؛منتقد و مدرس سینما را در بر می گیرد نیز ؛ حرفهای هرگز جدیدی نیست ، اگرچه گفتمانشان منطقی می نماید. به زعم موافقان ؛ اولین اثر در اکران فیلم های خارجی ، ترغیب مخاطب و تماشاگر به دیدن آثار استاندارد سینمایی به لحاظ ساخت و ساز است و باعث می شود ذائقه مخاطب تغییر کند و هم چنین در کدام صنفی ، رقابت می تواند سودمند نباشد؟! اکران فیلم خارجی می تواند باعث انگیزه بیشتر از سوی تهیه کنندگان شود و در نهایت آثار بهتری در سینمای ایران تولید شود...

طرفیت محدود سینمای ایران در تولید و ساخت و ساز و رنکینگ بی رمق و خاکستری اش در دنیا بر همه آشکار است. به این ها باید ظرفیت محدود اکران را نیز اضافه کرد. در سینمایی که تولیدش و اکران آنچه تولید شده ؛ خودش معضلی حل ناشدنی است ، بهترین راه برای نجات و یا حداقل جدا شدن از خط فقر تولید و اکران در چیست؟ آیا مشکل تنها کمبود سینما و ترافیک شلوغ در پشت خط مانده هایی است که علیرغم ماه ها ساخته شدن ؛ فرصت دیدار با پرده نقره ای را نیافته اند؟ یا اینکه بحث رقابت فیلم های خارجی و تغییر ذائقه مخاطبان است که مخالفان همیشگی طرح اکران فیلم های را خارجی را هراسان می کند؟

سهم هالیوود و پروسه تولید فیلم در این سیستم ؛ سالیانه 8000 فیلم است.از این مقدار بین 3500 تا 4000 فیلم می توانند در 35000 سالن سینما در آمریکا و کانادا طبق ضوابط و تقویم مدون اکران شوند. از این بین حدود 300 فیلم اکران جهانی دارند و از بین فیلم های مستقل نیز عمدتا حدود 20 اثر شانس اسپانسر و توزیع کننده جهانی پیدا می کنند. اگر 20 درصد ؛ از این آثار ( 300 فیلم که تور جهانی دارند و 20 فیلم مستقل ) به همراه برخی فیلم های اروپایی و آسیایی را در یک سبد بگذاریم ؛ و یک درصد آن را استخراج کنیم تا محصولاتی مطابق فرهنگ مان را شناسایی کنیم و برای اکران در سینماهایمان در نظر بگیریم ، چه اتفاقی می افتد؟ هیچ اتفاقی جز رضایت تماشاگر و تغییر ذائقه اش که در نهایت به نفع سینمای بحران زده ی ماست. سطح توقع تماشاگرانمان با دیدن فیلم خارجی بر پرده سینما بالا می رود.