به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، «اَللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ حَبِّبْ إِلَیَّ مَا رَضِیتَ لِی، وَ یَسِّرْ لِی مَا أَحْلَلْتَ بِی؛ خدایا! بر محمد و آلش درود فرست و آنچه را برایم پسندیده‌ای محبوب من ساز و آنچه را بر من وارد کرده‌ای آسان کن.» زینب مرادی، مدرس صحیفه سجادیه در یادداشتی که در چند شماره در اختیار ایکنای قزوین قرار داده است، به شرح دعای پانزدهم صحیفه سجادیه پرداخته است که سومین شماره آن تقدیم مخاطبان می‌شود.
بنابر روایت ایکنا، امام سجاد(ع) دعا را این‌گونه شروع می‌کنند: «اَللَّهُمَّ لَکَ اَلْحَمْدُ عَلَی مَا لَمْ أَزَلْ أَتَصَرَّفُ فِیهِ مِنْ سَلاَمَةِ بَدَنِی، خدایا! تو را سپاس بر تندرستی بدنم که پیوسته از آن برخوردار بودم».
حضرت در دعای دوازدهم نیز فرمودند: «اَللَّهُمَّ إِنَّهُ یَحْجُبُنِی عَنْ مَسْأَلَتِکَ خِلاَلٌ ثَلاَثٌ؛ خدایا! مسلماً سه خصلت، مرا از درخواست از حضرتت مانع می‌شود» حضرت در ادامه به این سه خصلت اشاره می‌کنند: «یَحْجُبُنِی أَمْرٌ أَمَرْتَ بِهِ فَأَبْطَأْتُ عَنْهُ، وَ نَهْیٌ نَهَیْتَنِی عَنْهُ فَأَسْرَعْتُ إِلَیْهِ، وَ نِعْمَةٌ أَنْعَمْتَ بِهَا عَلَیَّ فَقَصَّرْتُ فِی شُکْرِهَا؛ کار خوبی که مرا به آن فرمان دادی و من در انجامش کندی کردم؛ کار زشتی که مرا از آن بازداشتی و من در ارتکابش شتاب ورزیدم؛ نعمتی که به من دادی و من در سپاسگزاریش کوتاهی کردم.»
بنابراین یکی از آن سه خصلت، کوتاهی در شکر کردن است که هنگام بیماری به یاد دوران سلامتی می‌افتیم. امام سجاد(ع) در ادامه دعای پانزدهم این چنین شکر خدا را می‌کنند: «وَ لَکَ الْحَمْدُ عَلَی مَا أَحْدَثْتَ بِی مِنْ عِلَّةٍ فِی جَسَدِی؛ و تو را سپاس بر بیماری و مرضی که در جسمم پدید آوردی»؛ حضرت در ادامه دعا آورده‌اند: «فَمَا أَدْرِی، یَا إِلَهِی، أَیُّ الْحَالَیْنِ أَحَقُّ بِالشُّکْرِ لَکَ، وَأَیُّ الْوَقْتَیْنِ أَوْلَی بِالْحَمْدِ لَکَ؛ ای خدای من! کدام یک از این دو حال، برای سپاسگزاری به درگاهت سزاوارتر و کدام یک از این دو وقت، برای سپاس و ثنا به پیشگاهت شایسته‌تر است؟».
حال چرا حضرت این‌گونه سخن گفتند؟ در پاسخ باید بگوییم که امام سجاد(ع) یک مقطع و یک برش از زندگی را نمی‌بینند بلکه از نطفه تا ابدیت را به شکل زنجیره‌وار می‌بینند؛ تأثیری که زنجیره‌ها در یکدیگر دارند و سعادت شقاوت انسان وابسته به کل این زنجیره است. از این‌رو در فرازهای بعدی ابتدا به مزیت‌ها و فرصت‌های انسان در دوران سلامت اشاره دارد.
در زمان بیماری، خداوند به‌دلیل جدا کردن ناخالصی عوض‌هایی را به انسان می‌دهد، همچنین خداوند به‌واسطه بیماری، گناهان را سبک و ما را تطهیر می‌کند.
امام سجاد(ع) می‌فرمایند: «وَ فِی خِلَالِ ذَلِکَ مَا کَتَبَ لِیَ الْکَاتِبَانِ مِنْ زَکِیِّ الْأَعْمَالِ، مَا لَا قَلْبٌ فَکَّرَ فِیهِ، وَ لَا لِسَانٌ نَطَقَ بِهِ، وَ لَا جَارِحَةٌ تَکَلَّفَتْهُ، بَلْ إِفْضَالًا مِنْکَ عَلَیَّ، وَ إِحْسَاناً مِنْ صَنِیعِکَ إِلَیَّ؛ و در اثنای آن بیماری، از جمله تحفه‌هایی که به من عنایت کردی این است که فرشتگان نویسنده بر عهده من اعمال پاکیزه‌ای نوشتند؛ اعمالی که نه دلی در آن فکر کرده و نه زبانی به آن گویا شده و نه عضوی در انجامش رنج برده؛ بلکه بخششی از جانب تو بر من و احسانی از ساختۀ تو به سوی من بود».در این فراز حضرت به نکته‌ای اشاره دارند که خدایا من حواسم هست که لایق نبودم بلکه بخشش از ناحیه توست.
امام سجاد(ع) به ما می‌آموزند که به خدا بگوییم این احسانی از ناحیه توست و من باید این احسان را جبران کنم. بر اساس آیه ۶۰ سوره الرحمن «هَلْ جَزَاءُ الْإِحْسَانِ إِلَّا الْإِحْسَانُ؛ آیا پاداش نیکی جز نیکی است؟». حال این سؤال پیش می‌آید که چگونه می‌توانیم احسان خداوند را جبران کنیم؟
امام سجاد(ع) در دعای ۴۴ صحیفه می‌فرمایند: «الْحَمْدُلِلَّهِ الَّذِی هَدَانَا لِحَمْدِهِ، وَ جَعَلَنَا مِنْ أَهْلِهِ لِنَکُونَ لِإِحْسَانِهِ مِنَ الشَّاکِرِینَ؛ ستایش ویژه خداست که ما را به سپاسگزاری‌اش هدایت فرمود و ما را درخور سپاس قرار داد»؛ بنابراین جبران احسان خدا شکرگزاری است.
سپس حضرت صلواتی می‌فرستند و می‌آموزند که با واسطه اهل بیت(ع) وارد شویم و این‌گونه بخواهیم «حَبِّبْ إِلَیَّ مَا رَضِیتَ لِی؛ هرآنچه را برایم پسندیده‌ای محبوب من ساز» این‌گونه استنباط می‌شود که خدایا تو پسند کردی که من در بیماری باشم پس کاری کن تا مورد پسندم باشد.
«یَسِّرْ لِی مَا أَحْلَلْتَ بِی وَ طَهِّرْنِی مِنْ دَنَسِ مَا أَسْلَفْتُ؛ آنچه را بر من وارد کرده‌ای آسان کن و از آلودگی اعمال زشتی که در گذشته انجام داده‌ام پاکم فرما» در اینجا امام سجاد(ع) از خداوند می‌خواهند تا بیماری را برای آنان آسان و از گناه پاک کند.
«وَ امْحُ عَنِّی شَرَّ مَا قَدَّمْتُ، وَ أَوْجِدْنِی حَلَاوَةَ الْعَافِیَةِ؛ و شرّ آنچه که پیش از این مرتکب شده‌ام، از صفحه وجودم محو کن؛ و از شیرینی عافیت کامیابم ساز و گوارایی تندرستی را به من بچشان» در اینجا امام به خداوند می‌گویند موانعی را که از قبل فرستاده بودم را بردار شیرینی عافیت و خنکای سلامت را به من بچشان تا بیرون آمدن از این بیماری برایم همراه با عفو و گذشت تو و نشاط و شادابی مورد پسند تو باشد چرا که تو بسیار بخشنده هستی. این نگرش حضرت سجاد(ع) به بیماری می‌تواند امید و انگیزه فراوانی هم برای بیماران و هم برای کادر درمان ایجاد کند.
نظر شما