به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، روزنامه اعتماد نوشت:
با نگاهی به وضعیت فعلی اسراییل، درمی‌یابیم که این رژیم با جامعه‌ای امنیتی و به شدت کنترل شده مواجه است. با وجود این کنترل‌ها، به راحتی بر قدرت موشکی ایران و تخریب‌هایی که در تل‌آویو رخ داده، مانور رسانه‌ای می‌دهد. این خود جای تامل دارد.
هدف اسراییل از این مانور چیست؟ آیا تلاش دارد پیام روشنی به امریکا، اروپا و کشورهای عربی بدهد و قدرت موشکی ایران را برجسته سازد؟ تا آنها را بترساند و بر پشت سر خود بیاورد؟!
اینجاست که باید با دقت بسیار، به ابعاد رسانه‌ای، روانی و سیاسی عملیات نظامی هم نگریست. در چنین شرایط حساسی، اتخاذ هر گونه اقدام نظامی یا سیاسی باید حاصل محاسبه دقیق و تحلیل همه‌جانبه باشد. تصمیم‌گیری در این وضعیت شبیه حل یک معادله پیچیده است؛ باید سناریوهای مختلف، تبعات هر کدام و میزان تاثیرگذاری یک اقدام نظامی بر فرآیندهای سیاسی را در نظر گرفت.
حتی اگر جنگی هم رخ دهد، در نهایت این فرآیند دیپلماتیک است که باید بحران را حل‌وفصل کند.
بر همین اساس، دو نکته کلیدی را باید مدنظر قرار داد: نخست، استراتژی نظامی باید مشخص باشد، از اهداف و پیامدهای آن گرفته تا ابزار و ظرفیت‌های لازم. دوم، باید روشن باشد که استراتژی سیاسی ما چیست و چگونه می‌توان از ابزار دیپلماسی برای تقویت بازدارندگی و رسیدن به اهداف مرحله‌ای بهره گرفت.
در این زمینه، رژیم صهیونیستی در دو حوزه مشخص حمله به مناطق غیرنظامی و هسته‌ای را مدنظر دارد. این مساله برای ایران یک دستاویز قانونی و مشروعیت‌بخش است که می‌توان بر آن تمرکز کرد و از پراکنده‌گویی و طرح مطالبات متنوع و نامنسجم پرهیز کرد. البته به دلیل مشکلات ساختاری سازمان ملل و نهادهای وابسته و حق وتوی امریکا در پشتیبانی صد درصدی از اسراییل نمی‌توان امید چندانی از آنها داشت. اما باید روی این مساله متمرکز شد که صرف‌نظر از اختلافات سیاسی، تاریخی و ژئوپلیتیکی ایران با اسراییل، این رژیم در حال ارتکاب یک جنایت جنگی است که به صراحت با بند ۴ ماده ۲ منشور ملل متحد در تعارض است.
بنابراین می‌توان از طریق مکانیسم‌های بین‌المللی، چه در سطح روابط دوجانبه و چه در قالب سازمان‌های بین‌المللی، پیگیری‌های حقوقی و دیپلماتیک انجام داد و از کشورها و نهادهای مسوول خواست که این حملات را محکوم کنند.
ما نباید از جامعه جهانی بخواهیم که میان ما و اسراییل قضاوت کنند، بلکه باید بر اصل تجاوز به حقوق بین‌الملل و نقض قوانین بشری از سوی اسراییل تمرکز کرده و یارگیری و ایجاد اجماع کنیم.در این راستا می‌توان از نهادهای بین‌المللی، سازمان‌های منطقه‌ای و همچنین بخش‌های تخصصی سازمان ملل متحد، به‌ویژه آن دسته که در حوزه حقوق کودکان و غیرنظامیان فعالیت می‌کنند، خواست که وارد عمل شوند و از جمله، قطعنامه‌هایی برای محکومیت اسراییل به تصویب برسانند.
نکته دوم، علاوه بر کشتار غیرنظامیان، حملات هدفمند اسراییل به تاسیسات هسته‌ای ایران است. این اقدام نه‌تنها تهدیدی علیه ایران، بلکه تهدیدی جدی علیه امنیت منطقه‌ای و بین‌المللی و ناقض صریح ماده ۵۶ پروتکل الحاقی به کنوانسیون‌های ژنو محسوب می‌شود. در این خصوص، باید از همسایگان جنوبی، کشورهای عربی و اسلامی مانند مصر که سابقه همکاری با ایران در زمینه خاورمیانه عاری از تسلیحات هسته‌ای دارد، خواست تا با مشارکت و همکاری دسته جمعی و نیز نهادهای تخصصی، به‌ویژه آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و بررسی و بازرسی‌های خود، گزارشی رسمی از این اقدامات تهیه کنند تا مبنای اقدامات قانونی بعدی قرار گیرد.
حتی به عنوان اولین قدم می‌توان در صورت پذیرش طرف مقابل و عمان چنانچه جلسه بین آقایان عراقچی و ویتکاف برگزار شد، محل آن قاهره باشد. اگرچه ممکن است برخی نهادهای بین‌المللی حاضر به ورود به این ماجرا نباشند، اما ما به عنوان یک مطالبه ملی و مشروع باید این مساله را دنبال کنیم تا در دستور کار آنها قرار گیرد یا شکایت از اسراییل در دیوان کیفری بین‌المللی به دلیل اقدام به جنایت جنگی در دو زمینه مذکور و نیز حمله به سازمان صدا و سیما.
نباید اجازه دهیم روایت‌سازی نیز در دست اسراییل قرار گیرد و با داستانسرایی در میان رسانه‌های غربی و افکار مردم دنیا جا بیفتد! حضور خبرنگاران بین‌المللی در ایران و تهیه گزارش از حمله اسراییل به مناطق غیرنظامی ضروری است و ما نباید به دنبال حوادث حرکت کنیم. باید خودمان استراتژی داشته باشیم؛ هم در حوزه دیپلماسی رسمی و عمومی مانند رسانه‌های بین‌المللی، کار سیاسی و هم در حوزه نظامی. همه اینها باید از پیش تعریف شده باشد و بر اساس آنها حرکت کنیم.
نباید اجازه دهیم اسراییل ما را درگیر بازی‌های روزمره خود کند. دولت و سایر نهادها باید باور کنند یک جنگ ترکیبی، چند لایه، پیچیده و تمام عیار علیه کشور و مردم ایران شروع شده و منابع خود را باید برای این کار بسیج کنند!
۲۷۳۰۲
نظر شما