اهمیت شفاعت از منظر نهج‌البلاغه؛ بدون بال، پرواز محال است!

به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ،این محتوا بر اساس حکمت ۶۳ نهج‌البلاغه از امیرالمؤمنین امام علی (ع) با جمله “الشَّفِیعُ جَنَاحُ الطَّالِبِ” (شفاعت‌کننده بال و پر طلب‌کننده است) به اهمیت شفاعت می‌پردازد.

بنا بر روایت حوزه نیوز،محتوا شفاعت را به دو نوع تکوینی (مانند نقش طبیعت در پرورش گیاهان) و تشریعی (مانند کمک مقربان الهی به گناهکاران) تقسیم می‌کند.

أمیرالمؤمنین امام علی علیه السلام در نهج البلاغه نکاتی درباره «اهمیت شفاعت» بیان می کنند که تقدیم شما فرهیختگان می شود:

حکمت ۶۳:

«الشَّفِیعُ جَنَاحُ الطَّالِبِ.»

ترجمه:

شفاعت کننده بال و پَرِ طلب کننده است.

شرح:

نقش شفاعت کننده:

امام(علیه السلام) در این جمله کوتاه و پرمعنا اشاره به اهمیت شفاعت کرده می فرماید: «شفاعت کننده بال و پَرِ طلب کننده است»; (الشَّفِیعُ جَنَاحُ الطَّالِبِ).
شفاعت بر دو گونه است: تکوینی و تشریعی; شفاعت تکوینی آن است که موجودات قوی تر این جهان به موجودات ضعیف تر برای پرورش و تکامل و نموّ کمک کنند، تابش آفتاب، ریزش باران و وزش نسیم نوعی شفاعت در عالم تکوین نسبت به پرورش گیاهان است.

باغبان نیز در حدّ خود در مورد گیاهان و درختان شفاعت می کند. این گونه شفاعت دامنه وسیعی در جهان هستی دارد. در عالم تشریع نیز انسان هایی که در درگاه خدا مقرب ترند افراد ضعیف و آلوده به گناه و وامانده در راه را کمک کرده آنها را به سرمنزل سعادت می رساند.

به یقین هر دو نوع شفاعت هنگامی مؤثر واقع می شود که در شفاعت شونده قابلیت و لیاقت لازم وجود داشته باشد وگرنه به یک دانه فاسد گیاه هر قدر آفتاب بتابد و باران ببارد و نسیم بوزد گیاهی از آن نمی روید و همچنین انسانی که رابطه خود را با شفیعان به کلی قطع کرده شفاعت شافعان نفعی به حال او نخواهد داشت.

این که امام در گفتار حکیمانه بالا می فرماید: شفاعت کننده بال و پر طلب کننده است واقعیت مسلّم عقلی و نقلی است، همان گونه که هیچ پرنده ای بدون بال و پر نمی تواند پرواز کند بسیاری از طلب کنندگان نیز بی بال و پر شفاعت پرواز در آسمان قرب خدا برای آنها غیر ممکن است.

این جمله کوتاه در واقع هم اشاره ای به فلسفه شفاعت و هم مفهوم و معنای آن و هم شرایط شفاعت کننده و شفاعت شونده دارد. پرنده باید همه چیز او کامل باشد تا بعد از رویش بال و پر بتواند پرواز کند و استفاده از بال و پر برای پرنده عیب نیست، بلکه افتخار است و عالم اسباب در جهان هستی در واقع چهره هایی از همین شفاعت است.

در عالم تشریع نیز گاه معصومان و پیشوایان بزرگ شفاعت می کنند، گاهی علمای دین و شهدا و صالحان و زمانی اعمال خوب انسان مانند نماز و روزه و جهاد او با دشمن یا با نفس سبب شفاعتش می شود. در هر حال شفیع به منزله بال و پر محسوب می شود. برای توضیح بیشتر در مورد حقیقت شفاعت و آثار و شرایط آن به جلد اوّل تفسیر نمونه ذیل آیه ۴۸ سوره «بقره» مراجعه فرمایید.