به گزارش خبرآنلاین، نشست نقد و بررسی فیلم سینمایی «یک سطر واقعیت» به کارگردانی علی وزیریان روز دوشنبه در قالب سی و چهارمین برنامه خانه فیلم فردوس در فرهنگسرای فردوس برگزار شد.
در این نشست وزیریان و ستار اورکی آهنگساز فیلم و محمدرضا لطفی به عنوان مجری و منتقد حضور داشتند. بازیگران و تهیه‌کننده فیلم «یک سطر واقعیت» به دلیل همزمانی این برنامه با اختتامیه جشنواره جام جم نتوانستند در نشست شرکت کنند.
در ابتدا محمدرضا لطفی منتقد برنامه درباره فیلم «یک سطر واقعیت» توضیح داد: این فیلم از دو بخش و یا بهتر است بگوییم دو نیمه تشکیل شده است. نیمه نخست به معضلات حرفه‌های فرهنگی و مشخصا حرفه روزنامه‌نگاری می‌پردازد و نیمه دوم بیشتر یک حادثه تعلیق‌دار را روایت می‌کند. البته نیمه ابتدایی اثر به شدت سرپا‌تر و محکمتر است، در واقع شروع فیلم خوب و پر ریتم است، اما به هر حال وقتی فیلمساز به سمت حرفه حساس و مهمی مثل روزنامه‌نگاری می‌رود، باید خیلی مواظب باشد.»
او افزود: «با این حال «یک سطر واقعیت» بیش از آنکه قصه پیچیده‌ای داشته باشد، دارای حاشیه‌های پیچیده‌ای شده و عمده این موضوع به مشکل کارگردان با حوزه هنری باز می‌گردد.»
در ادامه نشست وزیریان پاسخ داد: «مشکل دوستان حوزه فرا‌تر از بحث تحریم بود و به همان ابتدای تولید بازمی گردد؛ به زمانی که من فیلمنامه را از آن‌ها پس گرفتم. من به شخصه به هیچ وجه مدیریت فعلی حوزه را قبول ندارم برای همین وقتی فیلمنامه بدون اطلاع من توسط جواد نوروزبیگی به حوزه داده شد من قبل از آنکه آن‌ها جوابی بدهند فیلمنامه را پس گرفتم.»
وزیریان عنوان کرد: «ظاهرا دوستان فراموش کرده‌اند که سابقه همکاری من با حوزه هنری به سال 58 برمی گردد و به زمانی که هنوز نام این نهاد حوزه هنری نبوده است. من تازه امروز نیامده‌ام که بخواهم جنجال راه بیاندازم. بله من دو فیلم قبلی‌ام را در حوزه ساخته‌ام اما در زمان مدیریت این افراد نبوده است.»
در ادامه این بحث محمدرضا لطفی مجری و منتقد برنامه از وزیریان خواست تا وارد بحث خود فیلم شود و ادامه داد: «همان طور که اشاره کردم دست گذاشتن روی شغلی مثل خبرنگاری و روزنامه نگاری خیلی حساس و ظریف است و کار دشواری به حساب می‌آید.»
وزیریان در پاسخ گفت: «مجبور هستم دوباره به حرف دوستان حوزه برگردم، چرا که آن‌ها هم دقیقا همین را گفتند و عین جمله این آقایان این بود که چرا قشر خبرنگار؟ مگر این‌ها چقدر هستند؟ که من پاسخ دادم به دلیل سابقه فعالیت خودم در حوزه روزنامه‌نگاری این قشر فرهنگی برایم بیشتر ملموس هستند و در ثانی باید از قشری از فرهنگ حرف می‌زدم که جهان‌شمول‌تر باشد و این مهم در نقاش و یا نویسنده صرف جای نمی‌گرفت، اما بد نیست بگویم که فیلم من درباره روزنامه‌نگار صرف نیست، بلکه درباره قشر فرهنگی است و انصافا بعضی از قشرهای فرهنگی ما در مملکت غریب هستند.»
وزیریان در ادامه توضیح داد: «شاید خیلی از دوستان روزنامه‌نگار توقع داشتند که درباره زندگی آن‌ها این فیلم ساخته می‌شد و شاید به همین دلیل است که می‌خواستند معضلات و مشکلات زندگیشان بیشتر روی پرده به نمایش درآید، اما موضوع فیلم من درباره روزنامه‌نگار‌ها نبود. حرف فیلم من درباره طمع است و شغل شخصیت‌های این فیلم روزنامه‌نگاری است.»
در ادامه این جلسه لطفی خطاب به ستار اورکی گفت: «پیش از انقلاب و تا قبل از سال 48 اساسا چیزی با عنوان ساخت موسیقی متن نداشتیم و قطعات توسط صداگذاران از روی کارهای خارجی انتخاب می‌شدند اما از سال 48 و با ظهور چند چهره این حرفه راه افتاد و در دهه شصت و هفتاد نیز به اوج خود رسید و استعداد‌ها و چهره‌هایی ظهور کردند که در بخش موسیقی شاخه موسیقی متن فیلم برای خود اعتبار و آوازه ویژه‌ای پیدا کرد اما در دهه هشتاد این شاخه رو به افول رفت و اکنون در وضعیت خوبی به سر نمی‌برد.»
اورکی توضیح داد: «با حرف شما صد در صد موافق هستم. همان طور که گفتید موسیقی متن فیلم با اسفندیار منفردزاده و فیلم «قیصر» متولد شد و در این راه افرادی مثل بابک بیات قدم گذاشتند و در دهه شصت و هفتاد به اوج خود رسید، اما اینکه چرا رو به افول کشیده شد من تصور می‌کنم که یک بخش آن به شرایط جامعه برمی گردد که خیلی‌ها بی‌انگیزه شده‌اند و یک آهنگساز که با احساس خود کار می‌کند از این قاعده مستثنی نیست و بخش دیگرش به تهیه کنندگان سودجویی بازمی گردد که برای دادن پول کمتر این بخش را به افرادی می‌سپارند که تازه یک سال است با موسیقی آشنا شده‌اند و هیچ سواد موسیقایی ندارند و در نتیجه یک محصول بی‌ربط را در خروجی کار می‌شنویم.»
در ادامه لطفی گفت: «جنس فیلم «یک سطر واقعیت» این امکان را به شما می‌داد تا فیتیله احساس را بالا بکشید و به قول معروف موسیقی بنویسید که توسط مخاطب کاملا لمس شود، اما این کار را نکردید. علت چه بود؟»
اورکی پاسخ داد: «بله. ما در این کار تعمد داشتیم که موسیقی گل‌درشت نشود و از آنجایی که من معروف هستم که وجه احساسی در کار‌هایم درصد زیادی را شامل می‌شود، در این کار با نظر کارگردان تصمیم بر این شد تا وجه مستند موسیقی و فضا بیشتر حفظ شود و به همین دلیل ساخت موسیقی این فیلم چیزی در حدود دو تا سه برابر کارهای دیگر برای من زمان برد.»
5858
نظر شما