اینکه آقای هاشمی چه گفته و آیا سخنانش درست است یا باید به آن نقد کرد،موضوع این نوشته کوتاه نیست. حتی سخنرانی آیت الله شفیعی هم دلیل قلمی کردن این سطور نیست.
دوسه سال قبل، سردار حسین علایی، در مقاله ای که به مناسبتی در یک روزنامه درج شد،مطلبی را بیان کرد که از نگاه عده ای تند بود. طبعا واکنش های عصبی علیه آن صورت گرفت تا آنجا که روی دیوار خانه اش دهها شعار علیه او نوشتند و چند نفری هم که احساس تکلیف شرعی شان بیشتر غلیان کرده بود به خانه اش، سنگ پرانی کردند. فرمان خلع وی از کسوت سپاهیگری هم در برخی نطقهای آتشین صادر شد.
اما این همه ماجرا نبود. بلافاصله عده ای از دوستان دیرین سردارعلایی که سابقه او را خوب می دانستند و با هم در سنگرهای متعدد با دشمن بعثی جنگیده بودند، به جای اینکه اسیر جو بشوند و با فحش و توهین و هتک حرمت، ادای تکلیف شرعی کنند، ماجرا را جمع کردند و اجازه ندادند، حرمت هملباس شان از بین برود. هرچند شاید خیلی ها هم در خفا به او توپیدند.
نتیجه اینکه حسین علایی امروز در دانشگاه امام حسین درس می دهد و همچنان می گوید افتخارم این است که عضو سپاه هستم.
6-7 سال است عده ای هر روز یک دور تسبیح به هاشمی فحش می دهند. بدهند. مهم نیست. مهم آن است که علمای بزرگی که با جماعت عصبانی همراه می شوند، و قطعا عده و توان شان بسیار بالاست، چرا جمع نشدند و نمی شوند تا بروند پیش هاشمی و با او حرف بزنند و انتقادهای شان را نه از روی منبر فلان مسجد یا بلندگوی بهمان خبرگزاری ، که رو در رو بگویند؟ یا قانع شوند یا قانعش کنند و در هرحال نگذارند، حرمت روحانیت از بین برود؟
رفتار دو سه سال قبل فرماندهان دلاوری که همه شان بیان شیوا برای حمله داشتند اما تدبیر کردند تا عزت و قداست لباس شان پایدار بماند، راهنمای خوبی نیست برای علمای عزیزمان برای حفظ احترام لباس شان و "هم لباس" شان؟
نظر شما