آن که گفت همه چیزمان به همه چیزمان می آید به آشفتگی و پریشان احوالی ما نظر داشت و نه این که ما آن قدر رفتارمان سنجیده و ارگانیک است که فی المثل از یک نظر سنجی برنامه ای طنزآمیز می توان آینده سیاسی مان را حدس زد. جالب این که کسانی این تئوری های شبه روشنفکرانه را صادر می کنند که معتقدند مردم ایران به دیدن تلویزیون وطنی هیچ علاقه ای ندارند. چطور می توان هم از دیدن تلویزیون بیزار بود و هم یک نظر سنجی ساده تلویزیونی را تا این حد جدی گرفت؟ مگر این مردم همان مردمی نبودند که دوم خرداد سال ۷۶ را رقم زدند؟ آیا فی المثل مردم ایران در آن سال ها درک و دریافتشان از طنز خیلی متعالی بود؟ آیا در آن سال ها اگر بین ایرج پزشکزاد و مهران غفوریان رقابتی ایجاد می شد مردم به ایرج پزشکزاد رای می دادند؟ بله، آدم های متفکر می توانند از جزئیات نتایج کلی بگیرند و احکام حکیمانه صادر کنند اما نازل کردن یک بحث با نتایج حکمی گرفتن تفاوت بسیار دارد. آیا اگر در سال های پنجاه و پنج و پنجاه و شش کسی می خواست از روی کمدین های سینما و تلویزیون و علاقه مردم به آن ها مردم ایران و علائق سیاسی آن هارا تحلیل کند می توانست حدس بزند این مردم رژیم سلطنتی را ساقط می کنند و پشت سرِ یک روحانی انقلاب اسلامی را رقم می زنند؟ دیگر این که دامن زدن به خط و ربط های سیاسی دو طنز پرداز و این که مثلا چون فلان هنرپیشه در بهمان فیلمی بازی کرده که ما آن را دوست نمی داریم و یا نویسنده ای که رقیب اوست در روزنامه هایی قلم می زند که ما آن روزنامه هارا خوش نمی داریم پس به آن ها رای ندهیم، جز به ابتذال کشیدن فضای سیاسی نتیجه دیگری در پی نخواهد داشت. فضای سیاسی کشور ما به اندازه کافی خاله زنکی و چیپ هست. اگر کسی دعوی فهم و دانش و سیاست ورزی دارد باید در جدی شدن و پاکیزه شدن این فضا بکوشد نه این که با دامن زدن به چنین بازی های سخیف و مضحکی اوضاع را از این که هست بدتر کند.
نظر شما