رابرت فیسک
در سال 2005 میلادی عراقی‌ها در صف‌های طویل و در میانه بمب‌گذاری‌های انتحاری آمدند و رای دادند. شیعیان به دستور روحانیون عالی‌قدر پای صندوق‌های رای حاضر شدند و اهل تسنن انتخابات را تحریم کردند. عراقی‌ها رای دادند تا نشان دهند که عراق دیگر کشوری دموکرات است . پس از این انتخابات ،عراق خونین‌ترین روزهای خود را تجربه کرد. چهل و هشت ساعت پیش باز عراقی‌ها در صف‌های طویل و در میانه بمب‌گذاری‌ها ایستادند و رای دادند. حداقل بیست و چهار نفر تا پیش از بسته شدن حوزه‌های اخذ رای جان خود را از دست دادند. عراقی‌ها رای دادند تا نشان دهند که عراق کشوری دموکرات است .
این‌بار اهل تسنن هم در انتخابات شرکت کردند و ما در جامه غربی‌ها تلاش کردیم گذشته حتی گذشته‌ای را که تازه‌گی‌ها بر ما رفته است را فراموش کنیم. تنها در برخی خبرها به این حقیقت ارجاع داده شد که تنها چند هفته پیش تعدادی از همین اهل تسنن تحت عنوان " بعثی‌زدایی " از حضور در انتخابات محروم شدند. همه‌چیز گویای بازگشتی واضح به سیاست قومی و فرقه‌ای است . شیعیانی که به صدام حسین نزدیک بودند همچنان مسندهای دولتی خود را در کشوری حفظ کرده‌اند که دموکراتیک است و مردمانش چند ساعت پیش در پای صندوق‌های رای حاضر شدند .
بر اساس قانون جدید عراق؛ سیستم انتخاباتی به گونه‌ای تنظیم شده‌است که هیچ‌حزبی نمی‌تواند به تنهائی قدرت را در دست بگیرد . باید ائتلافی در کار باشد یا اتحادی. اتحادی از همان جنس اتحادهای فراگیر که در رسانه‌های بسیار می‌شنویم. اتحادی در میان هرکدام از 6 هزار کاندیدایی که در قالب 86 حزب رقابت کردند و بتوانند به کرسی های پارلمان عراق تکیه بزنند. اما همه این سخنان و تفصیل‌ها بدین معناست که دولت قومیت‌گرای بعدی بر همان اساس تقسیم‌بندی‌های سنی،کرد و شیعه قدرت را در دست خواهد گفت .
غرب همواره این سیستم را در خاورمیانه پسندیده است . غربی‌ها اعتقاد دارند که این سبک از دموکراسی می‌تواند دولتی مطابق با قومیت‌های موجود در کشور ایجاد کند . ما این را در مورد ایرلند شمالی هم تجربه کردیم. در قبرس هم نسخه‌ای مشابه پیچیده شد . در افغانستان هم از رئیس‌جمهوری با اتهام‌های فساد متعدد حمایت کردیم و به او اجازه دادیم با ارتشی به نبرد ادامه دهد که بخش اعظم آن را طرفداران قبایل تامین اعتبار می‌کنند. این شکل و شمایل از دموکراسی شاید دموکراسی تعریف شده مد نظر جفرسون نباشد اما بهترین‌چیزی است که در این مناطق می‌توانیم به تحقق آن امیدوار باشیم .
سیاستمداران اهل تسنن ، ایران را به دخالت نظامی و سیاسی در عراق متهم می‌کنند. اما از آنجا که اکثریت چهره‌های احزاب مطرح در عرصه داخلی عراق در ایران بزرگ شده‌اند ، تهران نیازی به دخالت در عراق ندارد . حزب الدعوه که ما در برابرش به احترام زانو هم می‌زنیم، بیست سال پیش خارجی‌ها را در بیروت دزدید و سفارتخانه‌‌های ایالات متحده و فرانسه در کویت را هدف بمب‌گذاری خود قرار داد . ما حتی در خصوص موصل و دیگر شهرهای مستقر در شمال عراق هم صحبت نمی‌کنیم که انتخابات در آن برای برقراری دموکراسی نبود که تنها هدف آن تعیین کسانی بود که قرار است بر مناطق نفت‌خیز عراق سیطره پیدا کنند.
بله، شکی نیست که عراقی‌ها مردمان شجاعی هستند. چند انگلیسی حاضرند در میان باران بمب و عملیاتهای انتحاری در پای صندوق‌های رای حاضر شوند؟ چند آمریکایی حاضر هستند دست به چنین ریسکی بزنند؟مساله این نیست که مسلمانان آزادی و دموکراسی را نمی‌خواهند. مساله این است که دموکراسی در کشوری که سربازان خارجی آن را اشغال کرده‌اند،معنایی ندارد . این نسخه در افغانستان هم دردی را دوا نکرد . خروج سربازان امریکایی از عراق بدین معنا نیست که آمریکا در این کشور حضوری فعال نخواهد داشت .
تا زمانی که حسنی مبارک و ملک عبدالله از حمایت بی‌قید و شرط ما برخوردار هستند ،هیچ‌کدام از این دو کشور در مسیر آزادی قرار نخواهند گرفت . انتخاباتی که چهل و هست ساعت پیش در عراق برگزار شد نتوانست اثبات‌کننده تحقق ارزش‌های ما در قالب دموکراسی غربی در این کشور باشد. این انتخابات بدین معنا بود که عراقی‌های شجاع هنوز اعتقاد دارند که سیستم حکومتی در کشورشان می‌تواند آرزوهای آنها را برآورده سازد . درست مانند گذشته، انتخابات در عراق برگزار شد تا همان قومیت‌گرایی را حفظ کند که صدام حسین سالهای سال با تمسک به آن ؛مردمانش را به برده‌گی گرفته بود .
ایندیپندنت 9 مارس 2010/ ترجمه : سارا معصومی
نظر شما