این عضو هیئت علمی دانشگاه تهران در آغاز مطلبش نوشته است:
«موضوع تمدن اسلامی و پرداختن به آن بحث جدیدی است، بحثی که بیش از آن که مسلمانان به آن توجه کنند، غربی ها به آن توجه کردند. دلیل و زمینه آن به زمانی بر می گردد که غرب در صدد شناخت شرق برآمد. این شناخت به هدف توسعه کارهای اقتصادی و تبلیغ مسیحیت بود، اما در کنار آن شرق شناسی شکل گرفت. یکی از زیر مجموعه های شرق شناسی، پرداختن تمدن اسلامی و به اصطلاح، کشف آن بود. آثار تاریخی و جغرافیایی بسیاری که به عربی و از میراث مسلمانان و مغفول بود، در اروپا چاپ انتقادی شد. به تدریج در کنار آنها به تمدن اسلامی به مثابه یکی از تمدن های کهن بشری نگریسته شد. این دانش یعنی «علم تمدن اسلامی» طی کتابها و مقالاتی تحقیق و عرضه شد، آثاری که در آنها قضاوت هایی نسبت به اسلام، دولت های اسلامی، و مباحث تمدنی دیگر پرداخته می شد.»
عضو وبلاگ نخگبان خبرآنلاین در ادامه نوشته است:
«جملات زیادی از متفکران قرن نوزدهم در ستایش اسلام وارد ادبیات جاری آنها شد. این مطالب، به تدریج توسط مصری ها به عربی ترجمه و میان مسلمانان شد. اندک اندک «علم تمدن اسلامی» پدید آمد و به تبع آنچه در عربی نشر می شد، به حوزه زبان فارسی هم سرایت کرد. برخی از کتابها بیشتر شهرت یافت و در این میان تاریخ تمدن عرب گوستاولوبون و سپس تاریخ تمدن اسلام جرجی زیدان از آثاری بود که شهرت زیادی یافت و به فارسی هم ترجمه شد. حس توجه به «علم تمدن اسلامی» در دوره پس از مشروطه در ایران مطرح شد و در دوره رضا شاه جدی تر به آن نگریسته شد.»
برای مطالعه متن کامل این مطلب، اینجا را کلیک کنید.
نظر شما