این یافتهها میتواند دانش کتابی تکامل ستارگان را به چالش گرفته و پیوند مهمی با برخی از انواع ابر نواخترهای کشف شده در دهه گذشته ارائه کند.
با نزدیکتر شدن ستارگان کوچک - نمونههایی که 10 برابر کمتر از خورشید جرم دارند- با پایان عمرشان، آنها لایههای بیرونی خود را به فضا پرتاب کرده و به ستارگان کوتوله سفیدی تبدیل میشوند که بسیار متراکم هستند.
گرانش بالایی که در جریان چنین تراکمی رخ میدهد، باعث میشود که عناصر سبکتر مانند هیدروژن یا هلیوم به سطح ستاره جریان پیدا کرده و عناصر سنگینتر را در زیر پنهان کنند.
محققان با بررسی دادههای تلسکوپ اسلوان یک ستاره کوتوله سفید را شناسایی کردند که عناصر سبکتر لایههای بیرونی آن به فضا پرتاب شده بود و یک لایه نسبتا خالص از اکسیژن را نمایش میداد. یکی از احتمالات این پدیده این است که تعامل با یک ستاره همتای نزدیک در یک سیستم دوستارهای باعث شده تا کوتوله سفید پوشش اکسیژن خود را آشکار کند.
یک احتمال دیگر این است که یک پالس عظیم کربن سوزان از مرکز ستاره به سمت بیرون پرتاب شده و عناصر سبکتر را حذف کرده است.
این تحقیق در مجله ساینس منتشر شده است.
۵۴۵۴
نظر شما