به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، بابک خرمدین کارگردان فیلم «سوگنامه‌ای برای یاشار» در مورد ساخت اولین فیلم بلندش گفت: سال‌هاست که به عنوان کارگردان فیلم‌های کوتاه فعالیت می‌کنم، طرح اولیه «سوگنامه‌ای برای یاشار» هم برای یک فیلم کوتاه نوشته شده بودم و فیلمنامه آن از هفت صفحه تجاوز نمی‌کرد، اما در مرحله دکوپاژ همه چیز تغییر کرد و من با 254 پلان مواجه شدم، همانجا بود که پی بردم این فیلمنامه قابلیت تبدیل شدن به یک کار بلند را دارد.
وی ادامه داد: سوژه این فیلم درگیری‌های ذهنی و روحی جوانی به اسم یاشار را نشان می‌دهد که در غربت، مشکلاتی سر راهش قرار می‌گیرد و در نهایت او را در مسیر دو راهی برای ماندن و رفتن قرار می‌دهد.
خرمدین افزود: سوژه این فیلم در زمان اقامت دو ساله‌ام در لندن به ذهنم رسید. در آن مدت، فضای زندگی در غربت را با همه وجودم لمس کردم و با مفاهیمی مانند غربت، دوری از خانواده، بی هویتی و... آشنا شده بودم و دوست داشتم شرایطی را که برایم به وجود آمده به تصویر بکشم. زمان ساخت «سوگنامه‌ای برای یاشار» بیش از هر چیزی دوست داشتم درونم را ارضا کنم و از تجربیاتی که در طول سال‌ها به دست آوردم استفاده کنم. به همین خاطر دست به کار شدم و اولین فیلم بلندم را در لندن جلوی دوربین بردم.
وی در مورد علت شباهت ساختار فیلمش به فضای فیلم‌های دانشجویی تصریح کرد: دلیل انتخاب این ساختار به صورت عامدانه نبود. به مرور که فیلم به مرحله ساخت نزدیک می‌شد، متوجه شدم که اگر بخواهم مجوز بگیرم، مرحله ساخت فیلم طولانی می‌شود و در این مدت ممکن است ویزای من تمام شود. به همین خاطر تصمیم گرفتم منطبق بر واقعیت و امکاناتی که در اختیار دارم این فیلم را بسازم. خوب می‌دانستم که من از پس هزینه تجهیزات سینمایی بر نمی‌آیم و بهتر است که به جای ایده‌آل گرایی، واقع گرا باشم. به همین جهت منطبق بر داشته‌های موجودم در آن دوران این فیلم را ساختم. از طرفی دوست داشتم دقیقا در اوج همان وضعیت روحی که داشتم و مشکلاتی که لمس می‌کردم این فیلم را بسازم. به همین خاطر دکوپاژ هایم را تغییر دادم، بعضی از صحنه های حرکتی که کرین و تراولینگ داشت تغییر کرد. به هر حال من با همه محدودیت هایی که پیش رویم قرار داشت این فیلم را ساختم و از نتیجه آن هم ناراضی نیستم.
خرمدین در پایان با اشاره به این نکته که نباید اکران سینمای هنر و تجربه را با سینمای بدنه مقایسه کرد، اظهار داشت: به نظرم نباید اکران هنر و تجربه را با سینمای بدنه مقایسه کنیم. بر کسی پوشیده نیست که سینمای مستقل و هنری اصلا آن مخاطبی که سینمای بدنه دارد را نخواهد داشت. ولی سینمای هنر و تجربه می تواند فیلم سازان را حمایت کند و به همین جهت مسئولین باید در این راه صبور باشند.
58245
نظر شما