بهره گیری از تمام منابع انسانی و غیر انسانی نیازمند جامع نگری است و این نگاه کلی و جامع می تواند بهره گیری مناسب از امکانات موجود را تضمین نماید اما اگر این نگاه جامع به نگاه بخشی تقلیل پیدا کند امکان استفاده از ظرفیت های موجود فراهم نمی شود و بسیاری از فرصت ها از بین می رود.
در کشور ما که تفکرات گوناگونی حاکم است تنها نگاه کلان و جامع می تواند به بهره گیری از منابع کمک کند زیرا جامع نگری بدور از نگرش های سیاسی بهره گیری از فرصت ها را مدنظر قرار می دهد و با نگاه جامع فرصت های موجود در کشور از بین نمی رود.
البته وجود نگاه بخشی به عنوان یک معضل، مختص به این دوره زمانی نیست هرچند این نگاه بخشی و نه جامع در این مقطع زمانی شدت یافته است اما فقدان نگاه جامع و کلان همواره به عنوان یک مشکل وجود داشته است که بایستی مسئولان رفع آن را در دستور کار خود قرار دهند.
مشکلات بخشی نگری بیشتر معطوف به بخش اجرا است زیرا در بخش سیاست های کلان و سیاستگذاری مهم کشور، همواره نگاه جامع و بلند مدت حاکم بوده است اما در بخش اجرا این نگاه کلان به نگاه بخشی تبدیل می شود بنابراین مشکل موجود در این مرحله از کمبود سیاست ها ناشی نمی شود بلکه به حوزه اجرا مرتبط می شود.
این نگاه همواره در نوع اداره کشور وجود داشته است به ترتیبی که در مرحله سیاستگذاری با تمرکز و در مرحله اجرا با عدم تمرکز تلاش شده است تا از فرصت ها و منابع موجود بیشترین استفاده شود زیرا در نگاه جامع برای سیاستگذاری، باید اهداف کلان کشور مورد توجه قرار گیرد.
برنامه ریزی برای طرح های استانی و ملی به منظور دستیابی به این هدف طراحی شده است تا ضمن اجرای طرح های استانی و ملی این اهداف تامین شود حال اگر مدیری بخواهد همچنان بخشی نگری را به عنوان رویکرد دنبال کند و در بخش اجرا بر تمرکز اصرار ورزد در واقع خود را امکانات موجود و منابع انسانی و فرصت های متعدد محروم نموده است.
عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام
نظر شما