ما فقط فوتبال می‌خواهیم

فرداشب، وقتی عقربه های ساعت 30/20 را به ما نشان بدهند، مسابقه ای برای ما شروع می شود که تا همین دیروز برای ما رویا بود.

بازی با برزیل برای بچه‌هایی که هر کدامشان نامی بزرگ از فوتبال برزیل را در دوران کودکی روی خود داشت تا فوتبالش را برزیلی نشان بدهد، به آرزویی می‌ماند که هیچ وقت عملی نمی‌شود؛ اما برای این نسل فوتبال ما، این آرزو، محال نبود. آنها فردا شب در برابر این تیم بازی می‌کنند تا این بازی به کلکسیون افتخارات شخصیشان سنجاق شود. بازی با تیمی که در هر نقطه از دنیا هوادارانی سرسخت دارد بدون تردید مسابقه‌ای فوق‌العاده است.

فوتبال برزیل فوتبالی آسان و زیباست. در عین سادگی محض، پیچیدگی‌هایی دارد که هر تیمی را فلج می‌کند. آنها فوتبال را همان طور که ذات فوتبال می‌خواهد بازی می‌کنند. مردانی مبارزه‌جو و خشن نیستند. مانند برخی از کشورهای آمریکای لاتین روح برد را در جنگ و مبارزه نمی‌بینند. آنها فوتبال را فوتبالی می‌بینند. نه بیشتر و نه کمتر. شاید ادبیات پائولو کوئلیو که سرآمد نویسندگان این منطقه و برگ شاخص ادبیات این خطه در میان برگهای زرین ادبیات غنی آمریکای لاتین است، برگرفته از همین خصوصیت باشد. شاید به همین دلیل، سبک کوئلیو با همه نویسندگان انقلابی آمریکای لاتین متفاوت است. او داستانهایش را روان و ساده می‌نویسد؛ اما با حکمتی که خوانندگانش را در خود غرق می‌کند. و فوتبال برزیل دارای همین جذابیت است.

تیم لیمویی آمریکای لاتین اگرچه در میان تاریخ خود جادوگری آشتی ناپذیر مانند مارادونا را ندارد؛ اما فوتبالی دارد که در هر دورهای در تاریخ صد و چند ساله فوتبال حرفهایی بسیار برای گفتن دارد. برزیل اگر فوتبالی ندارد که جام را در مبارزهای تمام قد به دست بیاورد؛ اما آنقدر زیبا بازی می کند که هوادارانی متعصب داشته باشد. آنقدر خوب هست که در هر نقطه از دنیا، تیفوسیهایی واقعی را متوجه خود ببیند.

فوتبال برزیل با همه این خصوصیات، با همه آرامش و همه زیبایی چشم نوازش فردا شب در مسابقه‌ای که به یکباره در برابر چشم فوتبالدوستان هویدا شد، رودرروی ما قرار می‌گیرد. در مسابقه‌ای که تا لحظه آخر، برگزاری‌اش تکذیب می‌شد؛ اما در هر حال این مسابقه فردا شب در خارج از خاک ما انجام می‌شود و این هم یکی دیگر از حسرتهای این مردم است. مردمی که برای دیدن تیم ملی‌شان (که یک سال است در این خاک بازی نکرده) و تیم ملی برزیل (که محبوب گوشهای از خاک فوتبالی ماست) باید تا کشوری دیگر (هرچند همسایه) بروند.

برزیل اگرچه اکنون در خانه چهارم متوقف مانده؛ اما همچنان پرافتخارترین تیم دنیاست و مسابقه‌اش با تیم پنجاه و هفتم دنیا قطعا روی کاغذ، جنگی نابرابر است... و مردم ما می‌خواهند برای یک بار هم که شده در این جنگ ناعادلانه و نابرابر، سربلند باشند. در این جور مسابقه‌ها خوب باختن هم برای خودش هنری است که هر تیمی آن را ندارد.

فوتبالدوستان ما از قطبی نمی‌خواهند که مقابل برزیل برنده باشد. نمی‌خواهند برزیل را در نیمه خودش محبوس کند. ما فقط می‌خواهیم در برابر این تیم، فوتبال بازی کنیم.

برخی آدمها از پس حادثه‌های بزرگ برمی‌آیند  و برخی آنقدر شکست‌پذیرند که در یک لیوان هم غرق می‌شوند. ما نمیخواهیم دسته دومی باشیم. سرمربی تیم ملی باید بداند مردم ما او را هرگز نخواهند بخشید اگر در برابر برزیل ترسو بازی کند. شاید بازی با برزیل در این فوتبال یک بار برای همیشه اتفاق بیفتد و ما دوست نداریم در تنها مبارزه‌مان زشت و ترسو بازی کنیم.

مردم ما مبارزه را در این تعبیر نمی‌کنند که جای استوک بازیکنانمان روی صورت بازیکنان برزیل خودنمایی کند تا فوتبال ما را به دنیا بد هیبت نشان بدهد. ما فقط می‌خواهیم بازی با برزیل به دل مردم بنشیند. ما از بازی فردا، فوتبال می‌خواهیم. فقط همین.