۲ نفر
۷ مرداد ۱۳۹۹ - ۰۹:۱۹
تاملی در دموکراسی نمایندگی، مشارکتی و صنفی

وقتی مشغول پروژه بهسازی جداره های بهارستان بودم برای اقدامات تعین بخشی، توفیق مطالعه اقدامات مجالس ملی ایران را تا پایان مجلس دوازدهم( از آغاز تا پایان دوره رضا شاه) داشتم.

همان موقع به سبک نمایندگی صنفی در مجلس شورای ملی، توجهم جلب شد. هم اکنون نمایندگی در جهان پیشرفته، سیاسی-جغرافیایی است. بدین معنا که نمایندگان مجالس مقننه از زمینه جغرافیایی کوچکتر ازکشور و توسط احزاب با برنامه‌ای خاص معرفی و انتخاب می شوند. با توجه به اینکه دوره های نخست مجالس مقننه ایران با ترکیب و سهمیه بندی صنفی- طبقاتی(تجار، پیشه وران، اعیان، روحانیان و ملاکین) تشکیل می شد، بنظرم آمد ترکیب‌بندی صنفی، جغرافیایی- حزبی به شنیده شدن صدا های بیشتر و تکنیکی تر شدن مجالس ملی کمک بیشتری می کند.

از کارآمدی دمکراسی دولت- شهر های یونان قدیم  بسیار ستایش شنیده ایم. در این دولت- شهر ها همه مردان آزاد حق رای داشتند و تصمیمات لازم برای اداره دولت را مستقیم و بی واسطه انجام می دادند. البته که همه می گویند این شیوه دمکراسی مستقیم/مشارکتی برای شهرها و دولت هایی با جمعیت های زیر یکصد هزار تن مناسب است و نه چون شهرها و کشورهای چند ده میلیونی کنونی.

اینک اما با ظهور و فراگیری اینترنت حتما می توان این محدودیت تجمیع جمعیت میلیونی را با پیام رسان هایی نظیر ایمیل یا اپلیکشن ها( با کد ملی یکتا) را جبران کرد و حضور مشارکتی احاد مردم را بطور مستقیم در تصمیم گیری ها محقق کرد. با این شیوه دمکراسی مستقیم، نمایندگان به جای تصمیم گیری، با بررسی تخصصی لوایح و طرح ها، صرفا تصمیم سازی می کنند و سپس مردم در زمان های مشخصی با همان ایمیل یا اپلیکیشن های مشابه (کد ملی یکتا) بطور مستقیم رای می دهند و در تقنین مستقیما مشارکت می کنند. به این ترتیب کاستی و عیب  دمکراسی های نمایندگی کنونی، یعنی مشارکت مقطعی مردم آنهم در زمان انتخابات، کاملا مرتفع می شود!

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 1415166

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
7 + 11 =