به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین به نقل از جماران، به دنبال سخنرانی عصر عاشورای سال ۴۲ امام خمینی (س) را دستگیر کرده و به تهران آوردند و ایشان را در بازداشتگاه نگاه داشتند تا روز یازدهم مرداد که ایشان را از بازداشتگاه به منزلی در داوودیه منتقل کردند. استقبال غیر [قابل] باور مردم از این آزادی ظاهری و هجوم برای دیدار ایشان بار دیگر باعث عکس‌العمل رژیم شاه شد و ایشان را در پانزدهم مرداد به منزل آقای روغنی در قیطریه منتقل کردند. در کتاب نهضت امام خمینی درباره این واقعه چنین آمده است:
بیش از ۲۴ ساعت از انتقال امام خمینی و آقایان قمی و محلاتی به داوودیه نگذشته بود، که ساواک به آنان رساند که اقامت آنان در آن‌جا موقتی است و لازم است هر یک در فکر تهیه خانه ای برای خود باشند. به محض انعکاس این خبر و جست‌وجوی بعضی از نزدیکان امام برای پیدا کردن خانه، فورا شخصی به نام آقای روغنی (از تجار تهران) طبق نظر و رأی ساواک، به حضور امام رفت و آمادگی خود را برای پذیرایی از او در خانه خویش واقع در «قیطریه» اعلام داشت و بدین گونه، زمینه انتقال امام به خانه مزبور، تحت مراقبت دستگاه جاسوسی شاه فراهم شد؛ و امام از تاریخ ۱۵ مرداد ۴۲ در قیطریه اقامت گزید.
امام تا مدتی که در تهران به سر می برد، مهمان آقای روغنی بود و شام و ناهار او و گروهی از مأموران سازمان جاسوسی شاه که به عنوان مراقب و نگهبان در همان خانه می‌زیستند، از طرف روغنی تأمین می شد. در پی اقامت امام در باغ حاج آقا رضا روغنی، ساواک به امام ابلاغ کرد که تنها بستگان و نزدیکان درجه یک می‌توانند به اقامتگاه امام رفت و آمد کنند و این عده هم باید اسامی آنان قبلا از طرف او در اختیار فرمانداری نظامی قرار بگیرد، از این رو امام ناگزیر شد که اسامی شماری از کسانی را که باید نزد او رفت و آمد می‌کردند بنویسد و به مسئول مأمورانی که در محل اقامت امام مستقر بودند به نام سروان سیف‌اللّه عصار تحویل دهد.
در پی محاصره امام و جلوگیری از رفت و آمد مردم در نزد او، برخی از مردم (به‌ویژه اهالی داوودیه و قیطریه) بر آن شدند که با بستن مغازه و تعطیلی کسب و کار خود، به اعتصاب دست بزنند و تا آزادی امام و رفع محاصره از او به اعتصاب ادامه دهند، لیکن این برنامه (شاید به دلیل این‌که امیدی به برد آن نبود، نیز به علت خفقان شدیدی که در پی کشتار ۱۵ خرداد پدید آمده بود) به اجرا درنیامد. (نهضت امام خمینی (دفتر اول)، ص ۷۱۸)
هاشم امانی درباره این اتفاق گفته است: این جریانات ادامه داشت و روزها گذشت تا این‌که امام را از حصر در آوردند. ابتدا شایع شد که امام را به قلهک بردند؛ شاید با این شایعات می‌خواستند عکس العمل مردم را ببینند. مردم که مشتاق ملاقات با امام بودند، هجوم آوردند. ما هم به اتفاق رفقا رفتیم. صف‌های خیلی طولانی برای ملاقات با ایشان ایجاد شده بود. آن ایام خشونت رژیم تا حدی کم شده بود، به طوری که برای تعیین محل اقامت امام بعضا حاج سیداحمد [خوانساری] با سازمان امنیت مذاکره می‌کرد که شما چه محلی را انتخاب می‌کنید. چنین برخوردهایی نشان می‌داد که حالت خشم و درگیری از بین رفته است.
امام را به باغی که معروف به باغ آقای روغنی بود، بردند و ایشان در آن باغ تحت کنترل و نظارت سازمان امنیت بود. خیلی سخت اجازه ملاقات به مردم با امام می دادند. (کتاب امام خمینی و هیات های دینی مبارز؛ ص ۷۱)
۲۵۹
نظر شما