برای فوتبال مان ابرام چرخی را امتحان کنیم

دوباره کار مان افتاده به اما و اگر . حالا شاید همه چشم می گردانیم تا رویا فروشی بیاید و بگوید راه صعود به جام جهانی را کف دستانم نوشته اند. این بار اما تفاوت با 4 سال قبل این است: ما با کارلوس کروش رسیده ایم به بن بست. کارلوس کروش ، دستیار آلکس فرگوسن ، کارلوس کروش ، مربی تیم ملی پرتغال و کارلوس کروش که خیلی های مان عاشق دیدن تصویرش از صفحه تلویزون مان بودیم ، شب هایی که یواشکی تلویزیون بازی های مهم اروپایی را کش می رفت و برای مان به تصویر می کشید.
چه شد که دوباره اینجاییم. لحظه ای چشمان مان را ببندیم و برگردیم به سال 2006. تیم ملی از جام جهانی برگشت ، برانکو از فرانکفورت فرار کرد و دیگر ایران برنگشت. امیر قلعه نویی حکم سرمربیگری تیم ملی را گرفت و در همان اولین مصاحبه ، گفت:« متاسفانه 25 بازیکن در 7 سال ترکیب تیم ملی را تشکیل می دادند و ما باید این سد را بشکنیم تا نسل ملی عوض شود.»
تیم ملی با امیر قلعه نویی خیلی زود از جام ملتهای 2007 کنار رفت و قلعه نویی جایش را داد به یک تیم جمع کن که اسمش بود منصور ابراهیم زاده. از تیم برانکو تا تیم قلعه نویی شاید تنها 3 تغییر وجود داشت . 3 تغییر ماندگار که خلاصه می شد در هادی عقیلی ، سید جلال حسینی و محمدرضا خلعتبری . باقی تیم تقریبا جای ماندگان از جام جهانی بودند. بعد تر نوبت رسید به دایی و او درست در حساس ترین شرایط توانست به بازیکنان قبلی ، مسعود شجاعی و خلعتبری و غلام رضایی را اضافه کند. قطبی و یک سال و نیمی که بود شاید تنها یک قاسم حدادی فر را برای مان داشت و بعد نوبت رسید به کارلوس کروش. او هم در این 18 ماه چیزی نداشته تا به تیم ملی اضافه کند. بازیکنانی که از 2007 تا حالا 5 سال هم سن شان بالاتر رفته در این مدت ، دو جام ملتها را برایمان حسرت کرده اند ، یک جام جهانی و چندین و چند جدال آسیایی . در عوض عایدی شان در فوتبال حتی شتابی بیشتر از افزایش قیمت سکه داشته.
هر که مربی تیم ملی بوده مدام به لیگ نگاه کرده. لیگی که آبی ندارد که بخواهد بجوشد. ورودی و خروجی اش همینی ست که می بینیم. شاید همه انتقادها به کارلوس کروش الان این باشد که چرا یعقوب کریمی را به بازی نگرفته یا شاید قاسم دهنوی می توانسته دقایقی در زمین باشد و این تمام پتانسیل اضافه فوتبال ماست. فوتبالی که نه با قلعه نویی به موفقیت می رسد و نه با کارلوس کروش. حالا هم که رسیده ایم به بن بست ، دو راه داریم. یا اینکه شهامت ایستادن جلوی کارلوس را داشته باشیم و بخواهیم تا چشم روی فسیل های فوتبال مان ببندد تا جوانان فرصت نفس کشیدن داشته باشند یا اینکه دوباره مثل 4 سال قبل دل به احساسات ببندیم ، مربی را عوض کنیم. این بار البته نیازی نیست بی دلیل دلار بسوزانیم یا میلیاردی هزینه کنیم. فوتبالی که نه قلعه نویی گره گشایش است و نه کارلوس کروش ، همان بهتر که برود دنبال ابرام چرخی تا شاید او برای مان معجزه کند!
4141