سعید ابوطالب: شورای شهر محفلی اجتماعی نه حزبی

جایگاه و ساختار و سازمان شهرداری‎ها و شورای شهر طبق قانون، در کشور ما با خیلی از جا‎های دیگر فرق می‎کند. پس نمی‎شود دقیقا مطابقت داد و مورد بررسی قرار داد به‎هرحال می‎توان از تجربیات دیگران استفاده کرد، چون نهادی است که کارکرد‎‎های خود را دارد. من معتقدم شورای شهر هم کارکرد سیاسی دارد هم اجتماعی؛ ولی حتما وجه اجتماعی‎اش بر جنبه سیاسی‎اش می‎چربد و این قطعا به‎نفع شورای شهر است. ما کسانی را می‎خواهیم که محل اتصال حوزه اجتماعی به مرکز قدرت باشند. در تمام کشور‎ها این‎گونه است. شورا مطالبات عمده توده را به حاکمیت منتقل می‎کند و در فکر رفع مشکلات اجتماعی همچون معماری، پلیسی، فرهنگی و توسعه‎‎های مخابراتی است. ما باید کار ویژه اساسی شورا را از بحث سیاسی جدا کنیم که این قطعا به ‎نفع شوراست، چون بیشتر کارویژه آن حل مشکلات و مسائل مختلف فرهنگی شهرسازی است. اگر کسی سبقه سیاسی در مجلس یا دولت داشته باشد، می‎تواند بسیار مفید باشد؛ ولی این به معنای عدم حضور غیرسیاسیون در شورا نیست. کسی که وزیر علوم یا شهرسازی بوده به‎دلیل لمس این مشکلات می‎تواند در این حوزه صاحب‎نظر باشد و مشکلات را بهتر درک کند و راه حل ارائه دهد.
مردم در تهران به‎دلیل تکثر کاندیدا پس از انتخابات اکثر نمایندگان خود را فراموش می‎کنند. یکی از وظایف شورا انتقال مشکلات توده‎‎های مردم به حاکمیت است. یک نماینده مجلس به‎دلیل حجم کار نمی‎تواند با تعداد زیادی از مردم رودررو برخورد داشته باشد؛ ولی یک عضو شورا می‎تواند در شهر با تعداد زیادی از مردم برخورد داشته باشد
نماینده مجلس بیشتر وظیفه ملی و استانی دارد، چون وقتی رأی می‎آورد نماینده کل کشور البته از طرف منطقه خاصی است. اعضای شورای فعلی افرادی مثل ساعی یا چمران هستند که این خوب است چون اشخاص شناخته‎شده‎ای‎ هستند. دسترسی به اعضا شورای شهر به‎دلیل حضور در محافل اجتماعی و محل کار بسیار آسان‎تر است؛ پس باید توجه بیشتری به تنوع کاندیدا و البته افرادی که بیشتر اجتماعی‎اند مثل رئیس یک صنف و یا استاد دانشگاه داشته باشیم.
شورای شهر با مجلس کار دارد. پس افرادی که سابقه پارلمانی هم داشته باشند لازم است، ولی نباید قاطبه آن‎ها مثلا هنرمند یا ورزشکار باشند. باید ترکیب اعضای شورا ترکیبی از سیاسیون و هنرمندان و ورزشکاران باشد. درمورد تهران به‎ دلیل تکثر نمایندگان این تنوع می‎تواند بیشتر به چشم آید. وزیر سابق، مهندس هنرمند و ورزشکار می‎توانند حضور داشته باشند.
باتوجه به نقش شورا در حوزه‎‎های مختلف اقتصادی، عمرانی و فرهنگی، افرادی در این حوزه موفق‎ترند که ارتباط عمیقی با توده‎‎های مردم داشته باشند. لازم نیست که حتما سابقه فعالیت سیاسی داشته باشند، اگرچه درصورت داشتن سابقه سیاسی، شخص می‎تواند موفق‎تر باشد. تفاوتی که شورای شهر با مجلس دارد این است که با مسائل خرد اجتماعی سروکار دارد پس هم اشخاص سیاسی می‎توانند در آن حضور داشته باشند، هم هنرمندان و هم ورزشکاران.
شورای شهر جای کار سیاسی نیست، چون شما در مجلس می‎توانید فراکسیون سیاسی داشته باشید مثل اصلاح‎طلبان یا اصول‎گرایان، ولی در شورا این‎طور نباید باشد. نمایندگان نباید جلسات حزبی خود را وارد شورا کنند. مشکلی که می‎تواند در این زمینه باشد این است که اکثریت نمایندگان شورا سیاست‎مدار و یا هنرمند باشند و همه اصناف حضور نداشته باشند. حضور اهل هنر، ورزش، شهرسازی، ادبیات و حتی اصناف در شورا نه تنها مفید بلکه لازم است، چون تمام این موضوعات به شکل تصادفی در شورا مطرح می‎شود، مثلا در موضوعاتی همچون محیط زیست که معضل‎اند. خوب است که شخصی که درگذشته رئیس سازمان محیط زیست بوده یا کسی که وزیر ارشاد دولت قبلی بوده در شورا حضور داشته باشد و به مسائل هنری احاطه داشته باشد. البته من به گذشته سیاسی شخص کاری ندارم.
من فکر می‎کنم که هنوز تغییر عمده‎ای رخ نداده و هنوز سیاست‎بازان بر فضا حاکم هستند؛ البته این مربوط به این دوره نیست و سیاست‎مداران به شورا به‎عنوان عرصه قدرت نگاه می‎کنند. حضور اهل هنر و ورزش اگر به‎عنوان نماینده یک جریان سیاسی باشد اصلا مطلوب نیست. مسائل شورا بسیار گسترده است و می‎توانند در موضوعات مختلف ورود کنند و این یک امتیاز است ولی متأسفانه همیشه موضوعات می‎رود به‎سمت بحث‎‎های سیاسی و این دولت و آن دولت. می‎بینیم که دولت‎ها به شورا نگاه رقیب داشته و درصورت تفاوت نگاه شورا و دولت، کمک‎‎های دولت کم می‎شود. انتظار می‎رود که اعضا وارد بازی سیاسی نشده و برایشان فرقی نکند که دولت آقای احمدی‎نژاد است یا دیگری.
مجلس جای حرف و فعالیت سیاسی است، ولی شورا محیط بررسی مسائل شهری و فارغ از مسائل جناحی است. مثلا حسین رضازاده با موضوع ورزش جهانی می‎تواند ارتباط داشته باشد اما این نباید با موضوعات و بحث‎‎های سیاسی مخلوط شود.
تکثر کاندیدا نکته مثبتی است ولی مردم باید تنوعی را انتخاب بکنند، چون مسائل شورا بسیارگسترده است. متأسفانه جریانات سیاسی در پی استفاده ابزاری از چهره‎ها هستند و می‎توانند منجر به دعوا‎های سیاسی در شورا شوند.
در شورای فعلی افرادی مثل دکتر شیبانی وارد دعوا‎های سیاسی نشدند؛ ولی عده‎ای از شورا به عنوان تریبونی برای زدن حرف‎های سیاسی استفاده کردند.
به‎دلیل نبود سیستم حزبی در کشور، شورا باید شخصیت غیرسیاسی خود را حفظ کرده و به وظایف خود مثل انتخاب شهردار عمل‎ کند. به عقیده بنده در کشور ما به‎دلیل حجم کار بعد از ریاست‎جمهوری شهردار مهم‎ترین مسئولیت است.
انتخاب شهردار تهران وظیفه بسیار مهمی است و شورا باید نهایت دقت را در این مورد داشته باشد.
45301