حل مشکل «درباره الی»(اصغر فرهادی) و نمایش آن در جشنواره به دستور مستقیم رئیس‌جمهور آخرین پرده نمایش فیلم‌های توقیف‌شده تا این زمان است و البته این داستان قطعاً ادامه خواهد داشت. همین یکی - دو روز پیش در جایی از قول ابراهیم حاتمی‌کیا خواندم که برای رفع محاق از «به رنگ ارغوان» و نمایش آن، با توجه به اتفاقی که برای فیلم فرهادی افتاده، خودش را از رئیس‌جمهور متوقع می‌داند. بسیاری البته از این اتفاقی یعنی رفع مشکل و نمایش «درباره الی» خوشحال هستند، من هم همین‌طور، اما به نظرم مشکل این فیلم با بدترین شکل ممکن حل شد... هیچ به فکرتان رسیده درحالی که خود مسئولان امور سینمایی تلویحاً اعلام کرده‌اند که خودشان هم با نمایش این فیلم مشکلی نداشته و موافق بوده‌اند، چرا عالی‌ترین مقام در هیئت دولت باید راساً دستور اکران آن را صادر کند؟
واقعیت این است که از دو - سه سال ابتدای انقلاب که دوره گیجی و بلاتکلیفی سینماگران، مسئولان و واضح نبودن قوانین و مقررات فیلم‌سازی بوده، کمتر فیلمی به نظرم می‌رسد که دستور توقیف و منبع نمایش آن براساس تشخیص و خواست قلبی مدیران امور سینمایی صادر شده باشد و هرچند همواره بد‌نام ماجرا آن‌ها بوده‌اند و دستور تمام توقیف‌های این سال‌ها را داده‌اند، اگر بررسی شود تک‌تک این آثار هرکدام به دلیلی خارج از موضوع و فشارهایی از سوی مراکز قدرتی خارج از حیطه و دایره وزارت ارشاد، یا بدتر از آن نگرانی از بروز واکنش و اعمال فشار از سوی این مراکز قدرت، در محاق افتاده‌اند؛
یعنی مصلحت‌جویی یا دوری و گریز از به‌وجود‌آمدن حرف‌و‌حدیث‌ها، یا بهانه به دست مخالفان ندادن و نگرانی از شلوغ‌شدن شهر - آن هم به دلیل نمایش یک فیلم!! البته با اشاره و اعمال فشار کسانی که نمی‌شناسیم - بیشترین دلیل در ممانعت از نمایش فیلم‌ها بوده و کمتر فیلمی به صرف رعایت‌نکردن قوانین و ضوابط و عبور از خطوط قرمز واقعی و شکستن هنجارها در محاق افتاده. این یعنی بسیاری از فیلم‌های مشکل‌دار سال‌های دور و نزدیک، فقط برای رفع نگرانی، نمایش داده نشده‌اند. به همین خاطر است که تقریباً نود درصد این فیلم‌ها چند سال بعد، با فاصله‌هایی کوتاه و بلند از زمان توقیفشان، سرانجام اکران شده‌اند و آب هم از آب تکان نخورده...
حاجی «واشنگتن»، «بانو»، «دیدار»، «آدم برفی» و... را فراموش نکرده‌ایم که عدم نمایششان چه بحث‌هایی برانگیخت و چه نگرانی‌هایی برای اکران عمومی‌شان وجود داشت. اما وقتی نمایش داده شدند هیچ اتفاقی - واقعاً هیچ اتفاقی - نیفتاد.
دستور رئیس‌جمهور برای نمایش «دوباره الی»، یعنی نیاز به مقامی بالاتر برای تحمل و جواب‌گویی به فشارهای اجتماعی در صورت نمایش این فیلم بوده، وگرنه شخص محمود اربابی و تعدادی از اعضای اصلی شورای نظارت خود سینماگر و اهل سینما هستند و اطمینان دارم راضی به عدم نمایش هیچ فیلمی خارج از چهارچوب و ضوابط قانونی نیستند، اما امان از فشارها...
سینماگران و فیلم‌سازان ایرانی در طول این سال‌ها ثابت کرده‌اند اهل احترام گذاشتن به قانون و مقررات هستند و مایل به شکستن و عبور از هیچ خط قرمز واقعی نیستند. سابقه‌شان در این سال‌ها آن‌ها را هنرمندانی شایسته اعتماد و اطمینان معرفی کرده، پس برای این ستون کم‌حجم همین‌‌قدر جا باقی می‌ماند که آرزو کنیم روزی همه ما در شرایطی طبیعی و منطبق بر قانون فعالیت کنیم.
نظر شما