شاید دور از واقعیت نباشد اگر گفته شود که زبان و ادب فارسی، ریشه ی تنومندِ درختِ تناورِ فرهنگ ایرانی است. و اگر امروز، هر از گاهی می بینیم که خواسته یا ناخواسته، به فرهنگ ایرانی صدمه و آسیب زده می شود، ممکن است علت را در لگدپرانیِ خودخواسته یا از سرِ ناآگاهی و ندانم کاری نظام آموزشی کشور و به ویژه مهجور و مغفول ماندنِ درسی بنام و مشهور به نامِ "انشاء و املاء" یا همان "جمله سازی و درست نویسی" بیابیم.
اکنون، از رییس جمهور و وزیر آموزش و پرورش گرفته تا کودک دبستانیِ امروزین، بر این مطلب، مُهر صحت و درستی می زند که متأسفانه! یکی از درس هایی که در طول تحصیل، هیچ گاه معلمِ مستقل و اختصاصی نداشته، درسِ "انشاء و املاء" بوده است.
همین نگاه، کافی است تا نگارنده یادآور شود که بیاییم درست بنویسیم و درست نویسی را فرهنگ سازی کنیم؛ باشد که در حفظ زبان و ادب فارسی برای پاسداری از فرهنگ غنی ایرانی، کوشا باشیم که اصل پانزدهم قانون اساسی به صراحت بیان داشته است که؛
"زبان و خطِ رسمی و مشترک مردم ایران، فارسی است. اسناد و مکاتبات و متون رسمی و کتب درسی باید با این زبان و خط باشد ولی استفاده از زبان های محلی و قومی در مطبوعات و رسانه های گروهی و تدریس ادبیات آنها در مدارس، در کنار زبان فارسی، آزاد است."
بنام = مشهور
به نامِ = به اسمِ
بالاخره = آخر، پایان، آخرِش
راجع به = درباره
(پس، نوشتنِ این واژه به صورت "راجب" یا "راجبه" غلط است)
بازدیدکنندگان، جمعِ بازدیدکننده است
(پس، ننویسیم؛ بازدیدکننده گان)
یا مثلاً واژه ی "وهله" را همین یکجور می شود نوشت و نوشتنِ وهله به صورتِ "وحله"، غلط است. چرا که این کلمه به معنای نوبت و دفعه اسـت و "وحله" در زبان فارسی، معنایی ندارد. (اینجا)
بنویسیم سپاسگزار؛ نه سپاسگذار
سپاسگزارم
نظر شما