می گویید بنویسم. می پرسم برای چه؟ می گویید برایم وبلاگ درست کرده اید. می گویم: که چه؟
می گویید که آنلاین خبر می دهید و این روزگار عصر آنلاین هاست. این ها را از فرزندانم نیز شنیده ام. چه فرقی می کند برای من و امثال ما فراموش شدگان عصر شما.
چه بگویم که من از نسل این روزگار نیستم. من هنوز متعلق به شهیدان همه اعصارم. متعلق به هابیل و قابیلم. متعلق به مرثیه های ناسروده مانده ام.
چه بنویسم برای شما آنلاین ها که دل نشین افتد و خوش آید در نگاهتان. دنیای من هنوز توی حسینیه ارشاد می گذرد. هنوز هابیل و قابیل را زمزمه می کنم. هنوز به فکر شهیدان همه اعصارم. این روزها که صفر آغاز شده است و به اربعین امام نزدیک می شویم باز دوباره زیر لب همان هابیل و قابیل را می خوانم که صبح عاشورای سال پنجاه شمسی نوشته بودم و ظهر همان روز در حسینیه ارشاد خواندم.
می دانم که در این روزگار فرسوده بی هویت نا آرام که حرمت هیچ چیز و هیچ کی را نمی شناسد ، این حرف ها نه به کار شما و نه به کا هیچ کس نمی آید ولی من هنوز همانم که بودم. این است که در این ماه آغاز شده باز از شهیدان همه اعصار می نویسم و دوباره هابیل و قابیل را زمزمه می کنم.
برای مطالعه متن کامل استاد اینجا را کلیک کنید.
نظر شما