دعا برای پورحیدری و دعا برای خودمان

مردی که اگر تلاش‌ها و پیگیری‌هایش اواخر دهه ۵۰ و اوایل دهه ۶۰ نبود، استقلالی وجود نداشت که دیروز ۷۱ سالگی‌اش را جشن بگیرد و امروز نگران حال پدرش باشد و امروز بزرگانش دور هم جمع شوند و به دیدار بزرگ قبیله بروند.
منصور پورحفیدری برای استقلالی‌ها فراتر از یک نام است البته برای احترام گذاشتن به او حتماً لازم نیست طرفدار استقلال باشید؛ همین که فوتبال را بشناسید کافی است تا منصور پورحیدری را دوست داشته باشید و نگران حال و روزش شوید. دیروز از بیمارستانی که منصور پورحیدری در آن بستری بود، اخبار نگران‌کننده‌ای به گوش می‌رسید، اخباری که دوست نداریم باور کنیم. پورحیدری‌ها، پروین‌ها و حتی دادکان‌ها، عمونصی‌ها، جعفر کاشانی‌ها، علی جباری‌ها، خوردبین‌ها، قراب‌ها، شاهرخی‌ها و... برای این فوتبال نعمت هستند و اگر چه ما گاهی اوقات آن‌ها را فراموش می‌کنیم و یادمان می‌رود از گنجینه تجارب ارزنده آن‌ها بهره ببریم ولی ندیدن ما دال بر نبودن آن‌ها نیست. حتی یک مو اگر از این مردان کم شود، فاجعه است برای این فوتبالی که سرمایه‌های انسانی‌اش روز به روز کمتر می‌شود و اتکایش به غیر متخصص‌ها بیشتر!
برای سلامتی منصور پورحیدری دست به دعا برمی‌داریم و امیدوار می‌مانیم به بهبودی مردی که سایه‌اش باید حالاحالاها بالای سر این فوتبال باشد البته منصور پورحیدری‌ها هم باید برای هدایت ما به راه راست دست به دعا بردارند تا قدر بزرگان‌مان را بیشتر بدانیم و از تجربه آن‌ها تا وقتی هستند و می‌توانند به فوتبال راه را نشان بدهند، استفاده کنیم.

^{* این یادداشت در ستون خرف‌آخر دوشنبه ۵ مهر روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.}