به گزارش خبرآنلاین به نقل از روزنامه الکترونیکی انتفاضه، هشت ماه قبل از حمله صهیونیست ها به غزه در سال 2008 میلادی این رژیم برنامه گسترده خود در رسانه های جهان شروع کرد تا حمله خود به نوار غزه را توجیه کرده باشد و از آن طرف بتواند چهره زشت خود را که در حمله به جنوب لبنان در سال 2006 ایجاد کرده تا حدودی ترمیم کند. دیپلمات های غربی، گروه های لابی اسرائیلی در کشورهای غربی، وبلاگ نویس ها و تمام کسانی که از این رژیم حمایت می کردند و می کنند در یک اقدام گسترده دست به کار شدند و زمینه ای ایجاد کردند که اسرائیل بتواند به نوار غزه حمله کند و در همان ابتدای تهاجم محور اصلی تبلیغات ژورنالیست های طرفدار اسرائیل این بود که حماس آتش بس را نپذیرفته است و اسرائیل مجبور است در مقابل این گروه تروریستی از خود دفاع کند.
از ورود خبرنگاران آزاد به نوار غزه جلوگیری شد و مقامات صهیونیستی فرصت پیدا کردند در یک فضای کاملاً یک طرفه هرچه می خواهند برای مردم غرب از دفاع خود(!) در مقابل تروریست های حماس بگویند به طوری که کار به جایی رسیده بود که حتی مقامات توریستی اسرائیل نیز برای مصاحبه با تلویزیون های غربی دریغ نمی کردند ولی با این وجود گزارش بعضی از خبرنگاران شبکه هایی مثل الجزیره و المنار و ... که پیش از حمله در غزه حضور داشتند باعث شد این سراب چندان هم آبی برای صهیونیست‌ها نداشته باشد از جمله این خبرنگاران «نورمن فینکلشتاین» بود که مشاهدات خود را از حملات رژیم صهیونیستی به غزه در آخرین کتاب خود با عنوان «زمانی برای مبالغه» می نویسد و آن را نقطه ای خطاب می کند که نمی توان حتی با کشتار دسته جمعی سیاهان آفریقای جنوبی در سال 1960 مقایسه کرد.
در آن زمان توجه بین المللی بیش از حد به کشتار سیاه پوستان معطوف شد ولی در حمله اسرائیل به غزه خفقان رسانه ای مانع از این امر شد ولی نویسنده در کتابش موضوعی را مطرح می کند که شاید کمی از حرفه اصلی اش یعنی خبرنگاری فاصله داشته باشد.
«فینکلشتاین» اعتقاد دارد هرچند رسانه های جهان تقریباً همه طرفدار رژیم اسرائیل بودند ولی حقیقت چندان پنهان نمی ماند به طوری که در سال 2003 در نظرسنجی از مردم اروپا، اسرائیل بزرگترین تهدید برای صلح جهان معرفی شد در حالی که خود رسانه های اروپایی هیچ خبری علیه این رژیم کار نمی کردند.
وی به عنوان یک محقق مسائل حقوقی به گزارش کارشناسان سازمان ملل مثل «ریچارد گلدستون» اشاره می کند و می نویسد در غزه، جنگ مثل ماهیگیری از تنگ آب بود که اسرائیلی ها تنها می خواستند قلاب های جدید خریداری شده خود را از آمریکا روی مردم در محاصره غزه آزمایش کنند بعد از انتشار گزارش گلدستون در سپتامبر سال 2009 درباره جنایات اسرائیل در نوار غزه رسانه ها و طرفداران این رژیم هر کاری کردند تا این گزارش ها را غیر واقعی بخوانند و کار به جایی رسید که «الن درشویتس» دشمن دیرینه نویسنده کتاب از دانشکده حقوق هاروارد این گزارش را از دسته همان نوشته هایی خطاب می کند که علیه صهیونیست به اشتباه نگاشته می شوند و کسی مثل «مایکل اورن» سفیر این رژیم در آمریکا انتشار این گزارش را بدتر از انکارکنندگان هولوکاست خطاب می کند و در حقیقت انتشار اخبار و گزارش هایی که از متن خود رسانه ها و دولت های غربی بیرون می آید برای صهیونیست ها و طرفدارانشان خیلی سخت تمام می شود.
بنابراین گزارش، ذکر نکته‌ای از گاندی شاید بیراه با انتشار خبر این کتاب نباشد، او می نویسد: «کشتار مردم بی گناه مسئله بی اهمیتی نیست و به سادگی نمی تواند فراموش شود. وظیفه ماست که این کشتار را یاد کنیم». بر این اساس می توان گفت کتاب فینکلشتاین بیشتر از یک کتاب شبیه تنظیم یک کیفر خواست علیه اسرائیل در دادگاههای جهان است که مرگ هزاران زن و مرد فلسطینی در غزه را سوال می کند که خون آنها را چه کسی قرار است تاوان بدهد.
نظر شما