سلام بیابان به جنگل در اسالم خلخال! چرا؟

    15 تصویری را که ملاحظه می‌کنید، داستان غم‌انگیز شدت بیابان‌زایی در یکی از سرسبزترین مناطق کشور را روایت می‌کند. این تصاویر را که همکار عزیزم، دکتر ولی‌الله مظفریان، گیاهشناس نامی کشور در اختیار نگارنده نهاده است، مربوط به همین ماه گذشته - شهریور 1392 - است. نگاه کنید که چگونه و با چه شتابی خواسته یا ناخواسته مشغول ادای سلام به بیابان در دل جنگل هستیم! جنگل‌هایی که نظیر آنها فقط در سه درصد خاک وطن قابل مشاهده است و در حقیقت، مهم‌ترین ذخایر استراتژیک کشور در حوزه رویشگاه‌های جنگلی نه فقط ایران که کل خاورمیانه و آسیای جنوب غربی محسوب می‌شوند. افزون بر شدت تغییر کاربری اراضی به بهانه توسعه کشاورزی و ویلاسازی، آنچه شگفت‌انگیزتر به نظر می‌رسد، تغییر فرم درختانی چون راش و آزاد در اثر شدت چرای دام در منطقه است که آن درختان رعنا را تبدیل به پوشش‌هایی درختچه‌ای کرده است! و این یک فاجعه بزرگ و ملی است که باید مسئولین سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری کشور، سازمان حفاظت محیط زیست و سازمان بازرسی کل کشور به سرعت وارد عمل شده و از ادامه‌ی این روند قهقرایی که مصداق بارز بیابان‌زایی در هیرکانی محسوب می‌شود، جلوگیری کنند؛ قصه‌ی تلخی که البته فقط محدود به غرب گیلان و شرق اردبیل (حوضه آبخیر رودخانه ناو و اطراف روستای کیاره) نیست، بلکه به شهادت گزارش‌های متعددی که تاکنون منتشر کرده‌ام، از رستم آباد  تا لاهیجان و از استهبان تا لردگان و کلاردشت و اسفراین و ... در حال تکرار است.