حدود شش ماه پیش، تنها چند روز پس از آمدن مدیر عامل جدید رنو پارس به ایران، او در جمع محدودی از خبرنگاران حضور یافت و از برنامه‌های مفصل این کمپانی خبر داد. «پیمان کارگر» خود را نه فقط مدیرعامل رنوپارس که رئیس بخش ایران کمپانی رنو خواند. آیا این به معنی سرمایه گذاری‌های جدید و یا واردات محصولات دیگر رنو می‌توانست باشد؟ کارگر جوان در آن روز رقابت با پژو و هر کمپانی دیگری را عادی خواند اما با زیرکی به کیفیت محصولات رنو اشاره کرد تا برتری خود نسبت به پژو در بازار ایران را یادآوری کند.
در مدت اندک حضور او تیراژ تولید تندر90 دو برابر شده است اما این در برابر معرفی شریک جدید ایرانی و معرفی پنج محصول که به زودی وارد کشور خواهد شد شاید اهمیت کمتری داشته باشد. شریک جدید «نگین خودرو» است که با زیرکی رنو از دل ایرتویا بوجود آمده که خوب توانست برای تویوتا در بازار ایران جا باز کند. اگر رنو با کمک نگین خودرو بتواند فروش خوبی تدارک ببینند نه تنها ضربه دیگری به پژو که در فروش محصولات غیرتولیدی در ایران هیچگاه موفق نبوده، زده بلکه بخش جدیدی از فعالیت‌های خود را با موفقیت آزموده و این یعنی رنو بری پیش برد برنامه‌هایش منتظر دو شریک خودروساز خود نخواهد بود.
رنوپارس امیدوار است ایران خودرو که از سال 91 و با اجرای استاندارد یورو4 نمی‌تواند وانت پیکان تولید کند، وانت تندر آنها را که در آزمایش خط نیز موفق بوده جایگزین این محصول کند. فعلا ایران خودرو فقط وانت تندر را از این نمایشگاه به آن نمایشگاه می‌برد. لابی پژو به آنها پیشنهاد کمک برای تولید وانت سمند را داده تا رنو را در برداشتن یک گام بیشتر با مشکل مواجه کند. تندر استیشن بحث دیگری است که هنوز به نتیجه نرسیده و چند دستگاهی که از آن تولید شد فعلا فقط در محوطه داخلی ایران خودرو می‌چرخد تا فقط نشانی از آن باشد و شاید هشداری به نظام پژوسالار!
پیمان کارگر یک بار وقتی به او گفته شد مدیرعامل قبلی رنو پارس گذشت زمان در ایران را با سایر نقاط متفاوت خوانده بود با زیرکی جواب داد این عادی است و همه جای دنیا چنین است. او البته در این شش ماه فهمیده دست کم برای جبران این تفاوت زمانی باید بسیار بیشتر از آنچه می‌اندیشید کار کند. مثال خوب «ساندرو» است که به خودرو محبوب جوانان اروپایی تبدیل شده و با تکنولوژی بالاتر چنانچه در خط تولید پارس خودرو حضور یابد، می‌تواند برای 206 رقیب، خطری جدی باشد اما گویا مدیریت بازار به گونه‌ای است که رقابت در آن فراموش شده و گروه سایپا عجله‌ای برای آن ندارد.
مواردی اینچنینی باعث شده رئیس ایران کمپانی رنو دیگر خود را محدود به سایپا و ایران خودرو نکند. از سویی به نظر می‌رسد آنها برای گذشتن از دیوار پژو راه‌هایی را برگزیده‌اند که پژو هیچگاه به آن تن نداد. سرمایه گذاری مستقیم، تاکید جدی بر کیفیت و برند تا آن حد که تولید به کندی افزایش یابد، همکاری با بخش خصوصی، ارائه پیشنهادات و خودروهای مختلف و البته اجرای فعالیت‌های مسوولیت اجتماعی برای جامعه ایران. پیمان کارگر می‌داند برای غلبه بر نظام پژوسالار به زمان و فعالیت بیشتری نیاز است. او مرتب در راه فرانسه و ایران حرکت می‌کند و می‌داند اعتمادی که به او شده در قبال سودی است که رنو بی‌صبرانه در انتظارش است.
بنابراین هیچ بعید نیست در چند سال آینده رنو برای پروژه‌ای دیگر شرکت خصوصی دیگری را برگزیند مخصوصا آنکه آنها در خودروهای برقی و هیبرید بسیار توانا شده‌اند و هدفمند شدن یارانه‌ها می‌تواند انگیزه خوب و حمایت دولت را هم به همراه داشته باشد.
نظر شما