ماه ذیحجه، ماه حـادثه‌هاست

ماه ذیحجـــــه ماه حــــادثه هاست      ماه غــم ها و ماه شـــــادی هاست

روز اول روز بس شـــــــادی است      روز جشن و سرور و دامادی است

حضـرت فاطــــمه به خـــانة بخت      شد علی شـــادمان و نیــــکوبخت

اسوة همســـری به عشق و ســــداد      پایه ای بهــــر خانواده هــــا بنهـــاد     

دهــــــه اولش موسی عمــــــران         که به طور بود با خـــــدای جهـــان

بود مجـــــــذوب گفتگوی خـــدا          حق بر او داد هم نویــــــد و نـــــدا

که بمان تو کلیــــــم روزی چنــــد        باش در طور، خـــــرم و خرسنــــد

زین اقـــــامت به قوم اسرائیـــــــل       فتنـــــه از هر طرف بشدگسیـــــل

زین اقــــــامت فتنــــــه ای آمـــد           فتنة ســـــــامری ناکــــــارآمــــد

کــــــرد آنچــــه را نبـــــاید کرد               مردمـــــــان را به راه دیــــگر کرد

چونکه بر گشت موسی از میقــات     دید خلق برگشتـــــه اند، هیهــــات!

غمگنـــــان و پریشــان او افســـرد         یقـــــه پور مــــــــادرش بفشــــــرد

که مــــگر تو به جــــای من نبُـدی         پس چرا خــــلق این چنین بشــــدی

گفت ای پور مــــــادرم به خـــــدا           خواستنـــــد تا سرم کنند جــــــدا

هر چه گفتــــم اثــــر به عکس نمود     مردمـــان حرف سامــــــری بشنود

********

پنجمیـــــن روز ازین  ماه حـــــرام          شد شهیــــــد باقــــر آن امام همـــام

آن امــــــام بزرگ علم و یقیـــــن           شد شهیـــد در مدینه زار و حـــزین

 وامصیــــــبت ز این جفـــــا بر وی          ز جفــــــای عـــــدو، امــان از وی

********

روز نهــــم ز ماه، پیـــــک حسین          کشتـــــه در کوفـه شد زار و حُنیَـــــن

مسلــــــم آن پیک دار پر عـــــزت          شد شهیـــــــد از تبار با غیـــــــرت

********

موســــــم حج در این دهـــه باشد        رمـــز و رازی به معـــــــرفت بـاشد

روز هشتــــــم به معشر عرفــــــات       که درآن ریزش است ز حق برکات

معـــرفت  بین در دعــــای حسیـــن      اوکه می خواندَش آن به شور و حنین

بارالهــــــا تو ای خـــــــدای بزرگ           ناله هایـــــم ببین  و اشـــک سترگ

که خدایـــــا توئی هـــــدایت بخش       تو مرا هـم به فضــــل خویش ببخش

که منـــــم گمشــــده به حادثــــه ها      زار و نـــــالان به روز واقعـــه هــا

که توئی یـــــــار من به هر حـــــالی       نیست بـــــه زین مرا نه احــــــوالی

********

کــــــاروان حسیــــــنی در راه انـــد            گــــــــذر از شاهراه و بی راه اند

او به ســـرعت رو به کوفــــــه نمود         روز و شب جــــاده ها همی پیمود

بر ســــــر راه هر که را می دیــــد           بر طــــــریق هــــــدا بداد نویــــد

در منـــــــازل توقــف بسیــــــــار              گه بشـــــارت بداد و گه انـــــذار

*********

روز قـــــربان روز خاطــره هاست        روز رستـــن ز نار و نــائره هاست

روز ابراهیــــــمِ خلیـــــــل خـــدا            که بَرَد پـــــور خود به عــــزم فدا

به منــــا تا که وا نهـــــد به خلـوص      به خـــدا هر چــه از قیام و جلوس

او ز هر چیـــز در جهـــان بگذشت      هــم ز اموال و هم ز جـان گذشت

او چنـــان غرق در خلوص و صفـا       کی به جـــز صوت حق شنیـد ندا

زین سبب او بشـــــد خلیــــل خدا        که بری بود از کــــژی و خطــــا

پیــــــــرو او این چنیـــــن بـــاشد            گـر ز هنـــد و مغـول و چین باشد

********

روز پانـــــــزده ولادت نقـــــوی                او که بُد ســــــروَری ز آل علـــی

مژده بر خـــــاندان عصــــمت شد           که تقی صـــــاحب دو نعمت شــد

داشتنِ طفـــــل نعمتی است عظیم      جانشینی بود عطـــــــای عمیـــــم 

********

وقعـــــه ای بس بزرگِ دیگر بین         که در این ماه شد به روی زمیـــن

حج آخــــــر چو کرد تمام، امیـن          بایدش تا کنـــــد ولی تعیـــــین

در ره بازگشت به قصـــــد وطـــن         در غدیری به خم به دشت و دمن

داد فرمان رســـــول تا همگـــــان         گوش دارند آخـــــرین سخنـــان

گفت  تاآنـــــکه رفتـــــه باز آید             وانکه دنبــــــاله است  بشتــــــابد

گفت احمـــد که من شدم مــأمور       تا که ابلاغ کنم پیـــــامی ز نـور

گفتــــــه باری ای رسول امیـــــن           بایدت پس ولــــی کنی تعیــین

که اگر تو  چنـــــین عمـــل نکنی          تو به واقع نه آن رســـــول منـی

پس بفــــــرمود منبری ســــــازند           مردمـــــان خوب دقــت افزایند

خطبـه ای خواند بس بلیغ  و تمام      همــه گوشنــــد از اناس و انـــام

گفت آیـــــا رسالتــــــم دیــدید               کم و کســری در آن  به نشنیدید؟

همــــه گفتند ای رسولخـــــــدا              تو به حق ســــروَری و هــــم مولا

گفت ای خــــلق گر چنین بـاشد          بعــــد من جانشــــین علی بــــاشد       

او به حق پاســـدار دین و وفاست      او مفســـر به هر حدیث و بلاست

او مســـــلط به فهــــــم قـــرآنی             علــــم او از فیــــوض رحمــانی

بعــــد گفتش بیعــــتش بکنـــــید          از دل و جان اطاعــــتش بکنیـــد

همه گفتنـــــــدآفـــــرین بـــر تو            آفــــــرین بـــر تو و ولـــــــی تو

********

روز بیست و چهـــــــار از این ماه         روز بخشش بود ز شاهـــــــنشاه

او که بود در نمـــــاز سبحــــــانی           در رسیــــــد مردکی پریشـــانی

هیچکس پــاسخی به وی نه بگفت     پس علی با اشــــــاره او را گفت

در رکوعش انگشترش به نمــــــاز        داد بر او که بود اهـــــل نیــــــاز

آیــه انّمــــــا ولیّــــــــکم آمــــد                در رثـــــــای علی شه ســــــرمد

هم در این روز وقعــــــه ای دیگر         شد پدیــــــدار ز آل  پیغمــــــبر

بعد بحث حقیــــقت و ایمــــــان           گشت منـــــکر  نصارای نجـــران

عاقبـــــت امر بر مبــــــــاهله شد           تا که رسوا آنـــــکه  منـــــکر شد

گفت احمـــــــد شما دعـــا بکنید          تا خـــدا امر خود کنـــــــاد پدید

منم با اهـــــل خویش دعــــا بکنم       گر شما بر حقیـــــد، من چـه کنم؟

روز معهــــــود یک طرف با فـــــرّ           با کرشمــــه، کــــلاه خود و سپـر

لیک احمـــــد به ســـــادگی جلی           حسنیـــن بود و فاطمــــــه و علی

همه پوشیــــــده اند ســــاده لباس       همــــه گشتند پر عَجـــب از ناس

خصمشان چون چنین صحنـه بدید      منصــرف گشت و از دعـــا ترسید

کردشـــان از مباهـــــــله صرفنظر           نکنــــــد این بـــود خط آخــــــر!

********

روز بعــــدش به بیست و پنج ز ماه      روز تنـــــزیل سورة اعطــــــــــا

تا سـه روز نذر داشت آل رســـول          روزه گیـــــرند تا شود مقــــــبول 

وقت افطـــــار  بهرشــــان هر روز            صحنه ای  بهرشان کرده  بـــــروز 

روز اول پــــس فقــــــــــیر آمد                 پــــس یتیـــــم و  دگر اسیــر آمد

چون نبی سهــــم خود به سائل داد       اهل بیت رسم پیــــروی بنهــــــاد

زین سبب سوره ای متیــــــن آمد           بهر اکـــــــرام  بیــــت دین آمـــد

 دان «رضـــــا» تو  سوره انســـــان           آیتــــی از کـــرامت و احســــــان