این گونه فرصت ها و آیین های سنتی و اجتماعی -با آداب خاص خود- هر کدام بهانه ای هستند که هم قدری حال و هوای ما را عوض کنند و خستگی ها و کسالت های روانی مان را برطرف سازند و هم ریشه ها و تعلقات فرهنگی و تمدنی مان را به یاد آورند و پاس بدارند.
از جشن تولد فرزندمان تا مراسم عقد و عروسی یکی از اعضای خانواده، از پختن آش پشت پا برای یک مسافر تا فراهم آوردن آش دندان نوزاد، از شادی یک پیروزی سراسری تا بزرگداشت یک چهره ملی، از جشن عید غدیر تا مراسم عید نوروز ، همه اینها فرصت های بازسازی روحی و روانی جمعی ما هستند.
یکی از عوامل فراگیری اندوه و غم در فرهنگ ما، کم بودن مناسبتهای جشن و شادی و تعطیل عمومی و غلبه بهنه های سوگواری و غمگساری است.
همه ما نیاز داریم که حداقل دو سه ماه یکبار، چنین بهانه هایی برای شاد بودن و دور هم نشستن و خواندن و خندیدن داشته باشیم و قدر شادی را بدانیم و شادی را در زندگی خود گرامی بداریم!
حال که به خوبی بلندترین شب سال را به فرخندگی و شادمانی گذراندیم، خوب است از همین حالا برای بزرگداشت شادی و سرور بلندترین روز سال نیز برنامه ریزی و تدبیر کنیم و از این فرصت، بهانه ای برای سوزاندن ریشه اندوه و نشاندن بذر خوشحالی در باغچه زندگی هایمان استفاده کنیم .
اکنون که شب یلدا - بلندترین شب سال- را با حضور مبارک حضرت حافظ سپری کردیم، چه خوب است برای روز تموز-بلندترین روز سال- همنفس و همنشین حضرت سعدی باشیم.
کاش هر کس به هر شکلی که می تواند برای بزرگداشت حضرت سعدی و آثار گرانبهای او بکوشد؛
کاش راهی را که استاد شجریان برای پاسداری از میراث فرهنگی و ادبی ایران آغاز کرد، به یاد او و به احترام خدمت سترگ او ادامه دهیم!
متاسفانه باید اعتراف کنیم که ما چنان که سزاوار است قدردان میراث فرهنگی ادبیات کهن خود نیستیم و خصوصا از میان این ستون های استوار و محکم -همچون فردوسی و حافظ و نظامی و مولوی- کمتر به سعدی بزرگ تکیه می کنیم.
دریغا که حضرت سعدی با دو تهدید روبروست؛ یکی دشمن دانا -که می داند حضور سعدی چه ستون محکمی برای فرهنگ و تمدن ایرانی است- و دیگری دوست نادان -که گمان دارد.
ترویج و تبلیغ مستقیم قرآن و حدیث به تنهایی کفایت می کند- و این هر دو بی صدا دارند ایران را از این فرصت بزرگ محروم می کنند!
شاید دور نباشد نسلی که حتی یک بیت از بوستان سعدی را در حافظه خود نداشته باشد و نتواند حتی یک خط از گلستان سعدی را از رو بخواند!
اگر بخواهیم قدمی برای حفظ این میراث -و در واقع حفظ خودمان- برداریم، امروز وقت آن است. باید یکایک ما از همین حالا و به هر شکل ممکن برای بزرگداشت شادی و سرور بلندترین روز سال در آغاز تابستان آینده فکری بکنیم!
* منتشر شده در روزنامه شهرآرا
نظر شما