امیدسلیمی بنی: تعداد زنان خیابان، رسما غیر قابل شمارش است. برخی مسئولان می گویند اعلام تعداد این زنان، "به مصلحت نیست." شاید هم به گفته برخی نمایندگان مجلس، امکانی برای شمارش این زنان وجود ندارد، زیرا به جز دسته ای از این زنان که آشکارا، در خیابانها به دنبال کسب خود هستند، بسیاری نیز به صورت محفلی، تلفنی و یا با استفاده از ارتباطات اینترنتی، رابطه برقرار می کنند و کسی از کم و کیف آن باخبر نمی شود.
هر چه که هست، تکذیب آمار نه تنها دردی را درمان نمی کند، بلکه این سئوال را به ذهنها هدایت می کند که تعداد واقعی این زنان چند نفر هستند؟
احمدرضا رادان جاشین فرمانده نیروی انتظامی، امروز در کنفرانس خبری خود، در پاسخ به خبرگزاری مهر، تلویحا از توانایی کشور در ایجاد اشتغال برای 400-500 زن خیابانی خبر داده، ولی نگفته که آیا تعداد زنان خیابانی، محدود به همین عدد 500 نفر شده است یا خیر؟
آماری بر پایه حدس و گمان
واقعیت این است که تاکنون هیچ آمار رسمی از این زنان اعلام نشده و بیشتر آمارها در این رابطه بر اساس حدس و گمان بوده. مصطفی اقلیما، رئیس انجمن علمی مددکاران تعداد آمار این زنان را "بسیار بالاتر از ارقام اعلام شده می داند .این پژوهشگر همچنین افزوده شده سالیانه 30هزار نفر به زنان سرپرست خانواده و گرفتاری آنان در فقر را دلیل دیگری بر شیوع این پدیده در کشور می داند.
دو سال پیش، روزنامه سرمایه،خبر از تشکیل "بانک اطلاعات زنان و دختران خیابانی" در قوه قضائیه داده بود و گفته بود: "طرح ساماندهی زنان خیابانی که به صورت پایلوت در خراسان رضوی اجرا شد اکنون به عنوان یک طرح موفق شناخته شده و به زودی در سراسر کشور اجرا می‌شود."
وعده ای که خبری از انجام آن، از دو سال پیش تاکنون منتشر نشده، ولی همچنان آمارهای غیررسمی نشانگر آن است که شمار این افراد رو به گسترش است. طبق آخرین تحقیقی که در رسانه‌های رسمی مانند خبرگزاری ایلنا منتشر شد، سن روسپی گری در ایران به 12سال تقلیل یافته است.
این در حالی است که برخی از جامعه شناسان، تعداد زنان خیابانی زندانی در کشور را رقمی بالاتر از 6 هزار نفر عنوان کرده اند.
امان الله قرایی مقدم، جامعه شناس، در این باره گفته است: "در بررسی که در خصوص گروه سنی زنان خیابانی انجام شد از بین شش هزار و 53 زن خیابانی که در کل کشور زندانی بودند، دختران بین 12 تا 25 سال بیشترین تعداد را تشکیل می‌دهند."
او همچنین در سال 1385 گفته بود: "دست کم 300 هزار زن خیابانی در تهران زندگی می‌کنند." آماری که هیچگاه تایید نشد.
با این وجود، برخی آمارهای جسته و گریخته در برخی خبرگزاریهای رسمی نیز اعلام شده است. از جمله دکتر معتمدی، مدیر کل وقت دفتر امور آسیب دیدگان اجتماعی بهزیستی 8 سال پیش از جمع آوری 2 هزار زن خیابانی و 500 دختر فراری از خیابانهای تهران خبر داده بود و پیش بینی کرده بود این میزان تا 4 هزار نفر نیز افزایش یابد.
به گفته این مقام مسئول، آمارهای رسمی در آن سال بیانگر تعداد 4 هزار زن خیابانی بوده، ولی باز هم "نمی توان آمار دقیقی از تعداد زنان و دخترانی که در معرض آسیب های اجتماعی هستند ارائه داد .
زنان خیابانی در حال افزایش اند
واقعیتی که به هیچ عنوان قابل کتمان و تکذیب نیست، افزایش آمار زنان خیابانی است. این، موضوعی است که از قانونگذار تا مسئول و پژوهشگر به آن اقرار و اعتراف دارد.در همین راستا عزت الله یوسفیان نماینده مجلس و عضو کمیسیون برنامه و بودجه در گفت‌وگو با خبرگزاری فارس درباره مسائل و مشکلات زنان خیابانی به آن پرداخته. به گفته این نماینده مجلس، "بسیاری از زنان مطلقه و رها شده در جامعه برای کسب درآمد و تأمین مایحتاج زندگی خود به دام افراد فرصت طلب افتاده وبه نوعی خیابانی می‌شوند. "
یوسفیان با بیان اینکه بیشتر زنان خیابانی دختران فراری هستند،تاکید می کند: " نوع زندگی و عدم وابستگی برخی افراد به اعتقادات قومی قبیله‌ای همچنین نداشتن روابط خانوادگی سالم و عاطفی می‌تواند در فرار دختران و در نتیجه خیابانی شدن آنها مؤثر باشد. "
صمد فدایی عضو کمسیون اجتماعی هم به خبر آنلاین می گوید:"شناخت و مقابله با اسیب های اجتماعی در حوزه زنان یکی از مهمترین وظایف سازمان بهزیستی است. در همه دنیا شهر داری ها پا به پای بهزیستی ها این مسوولیت را به انجام می رسانند و بخشی از اعتبارات و بوجه سالانه خودشان را دراین بخش هزینه می کنند. البته شهرداری ها در تهران هم طرح تاسیس خانه هایی ریحانه را داشتند. اما چرا این طرح به انجام نرسید؟ بهر حال ما باید برای زنان خیابانی هم برنامه داشته باشیم. بهزیستی در این خصوص باید برنامه بدهد و در پی توانمند سازی و اشتغال این زنان باشد. اگر این اتفاق نیفتد ما همچنان شاهد آنچه که اکنون می بینیم خواهیم بود. راهکار من در این خصوص یک کاسته شدن سیاست های پیشگیرانه معضلات اجتماعی است. به این ترتیب ، بهزیستی ، شهرداری و نیروی انتظامی در این خصوص باید به یک اجماع برسند و دولت ها از انها حمایت کنند. چراکه نیاز است که دولت در این قسمت سرمایه گذاری کند."
چیزی که عیان است، رسیدگی به پدیده زنان خیابانی نباید تنها به عنوان یک معلول مورد بررسی قرار بگیرد، رسیدگی به این امر باید از بررسی علت‌های گرایش به این کار آغاز شود و در این میان، قطعا نیروی انتظامی یا دادگستری، مقصر نیستند. جامعه مقصر است.جامعه!
45/233
نظر شما