به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ،حج یکی از مهم‌ترین ارکان دین اسلام است که در آموزه‌های قرآنی و احادیث نبوی جایگاه بسیار والایی دارد. مسلمانان از سراسر جهان در زمان مشخصی از سال به سرزمین مقدس مکه سفر می‌کنند تا آیین حج را، به‌عنوان یک وظیفه دینی، به جای آورند.
بنا بر روایت تسنیم، این فریضه علاوه بر جنبه عبادی، نمادی از وحدت امت اسلامی است که در آن تمام انسان‌ها فارغ از جنسیت، نژاد، موقعیت اجتماعی و ملیت، در لباس واحد احرام به عبادت خداوند می‌پردازند. حج فرصتی برای نزدیکی به خدا، بازنگری در اعمال و تجدید عهد با ارزش‌های اخلاقی و دینی است. در عین حال، نمادی از پیروی از سنت پیامبران الهی و تجدید ایمان به اصول اسلام است.
جاذبۀ حج از جنبه‌های معنوی، اجتماعی و تاریخی قابل توجه و نیز حضور در مکان‌های مقدسی که یادآور زندگی، پیامبری و آزمون‌های حضرت ابراهیم و اسماعیل است، برای هر مؤمنی شوق‌انگیز است. امیر المؤمنین علیه‌السلام می‌فرماید «خداوند زیارت خانه خود را که قبلۀ مردم قرار داده بر شما واجب کرده، طوری که مشتاقان چون چهارپایان به آب رسیده به آن هجوم می‌کنند و همانند کبوتران به آن پناه می برند.» (خطبۀ اول نهج البلاغه)
تشبیه به انعام یا به خاطر تواضع فوق‌العاده حجّاج بیت‌الله است یا اشاره به بی‌قراری و بیتابی آنها به هنگام هجوم به سوی کعبه و طواف است و باید توجّه داشت که اینگونه تعبیرات در عُرف عرب، مفهومی متفاوت با عرف ما دارد. تشبیه به حمام (کبوتر) به خاطر آن است که این پرنده، رمز محبّت و صلح و صفا و امنیّت و زمزمۀ آمیخته به شوق است. خداوند زوّار خانه‌اش را به میهمانسرای بزرگش دعوت کرده و آنها لبیک‌گویان در حالی که دلها پر از شوق و سرها پر از عشق و هوای اوست، به سوی خانه‌اش حرکت می‌کنند و خود را در جوار قرب او می‌بینند و نخستین اثر آن، آشکار شدن جوانه‌های تقوا و معنویت در دل و جان آنهاست.
سپس امیرالمؤمنین علیه‌السلام به یکی از فلسفه‌های حج پرداخته، می‌فرماید: «خداوند سبحان حج را علامت فروتنی در برابر عظمتش قرار داده و نشانه‌ای از اعتراف به عزّتش» (وَ جَعَلَهُ سُبْحانَهُ عَلامَةً لِتَواضُعِهِمْ لِعَظَمَتِهِ وَ اِذْعانِهِمْ لِعِزَّتِهِ).
زیرا مناسک و مراسم حج مشتمل بر اعمال و رفتار بسیار متواضعانه‌ای است که در برابر حق انجام می‌شود و هیچ عبادتی در میان عبادات تا این حد، نشانه‌های تواضع در آن نمایان نیست. احرام بستن، مهم‌ترین نماد این تواضع است که در آن، یک مسلمان تمام لباس‌های معمول خود را کنار گذاشته و فقط با دو قطعه پارچه ساده وارد سرزمین مقدس می‌شود، گویی هیچ شأن دنیوی برایش باقی نمانده است. این عمل به انسان یادآوری می‌کند که او در برابر خداوند هیچ ملکی ندارد و هر آنچه دارد، تنها امانتی الهی است. وقوف در عرفات و منا، لحظاتی از اوج تواضع و زاری است که در آن انسان از تمام وابستگی‌های دنیوی عبور کرده و به دریای بی‌کران لطف الهی پناه می‌برد. قناعت کردن و طواف خانه خدا و سعی صفا و مروه و وقوف در بیابان عرفات و مشعر و منا و رمی جمرات و تراشیدن سر، همه اعمالی است متواضعانه که در برابر عظمت پروردگار انجام می‌گیرد و به راستی غرور و تکبّر و نخوت هر انسانی را در هم می‌شکند.
این مناسک به گونه‌ای طراحی شده‌اند که انسان را از وابستگی‌های دنیوی جدا کرده و او را متوجه کوچکی و عجز خود در برابر خداوند می‌سازد. حاجی با رها کردن تمام تعلقات دنیایی و قرار گرفتن در جمعی عظیم، بدون تمایز میان فقیر و غنی، سفید و سیاه، خود را بخشی از یک کل واحد می‌بیند. این اعمال علاوه بر خضوع و بندگی، روحیه‌ی همدلی و برابری را نیز تقویت می‌کند و انسان را به یاد حیات اخروی و مسئولیت او در پیشگاه خداوند می‌اندازد. در حقیقت، حج یک دوره‌ی آموزشی کوتاه اما بسیار عمیق است که انسان را از خودخواهی رها کرده و به سوی تعالی معنوی و اخلاقی سوق می‌دهد.
نظر شما