به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین به نقل ایبنا، سید حسین نصر فیلسوف ایرانی مقیم آمریکا پس از ۷۰ سال تدریس فلسفه و علوم اسلامی، در ۹۲ سالگی از دانشگاه جورج واشینگتن ایالات متحده بازنشسته شد. آنچه در ادامه می‌آید، متن گفتار او در نشستی است که در دانشگاه جورج واشینگتن به مناسبت هفتاد سال خدماتی پژوهشی و آموزشی او برگزار شد.
****
«امیدوارم که این آخرین سخنرانی عمومیِ زندگی‌ام باشد؛ هرچند تنها خداوند می‌داند. زندگی من سرشار از رویدادها و تجربه‌های فکری و معنوی بوده است؛ و همهٔ آن‌ها را نعمتی از سوی خداوند متعال می‌دانم. با این حال لازم می‌دانم کمی دربارهٔ پیشینه‌ای بگویم که همهٔ این‌ها را ممکن ساخت و مرا به آنچه هستم تبدیل کرد.
خانوادهٔ پدری‌ام در اصل از عراق مهاجرت کردند. آن‌ها از سادات بودند و در دوره‌ای به ایران کوچ کردند. یکی از نیاکانم—که اکنون آرامگاهش یکی از مراکز مهم زیارتی است—در شهر کاشان ساکن شد. کاشان شهری در مرکز ایران است، میان اصفهان و تهران، شهری کهن و بسیار زیبا؛ از قدیمی‌ترین شهرهای جهان، با معماری‌ای بی‌مانند.
در فارسی، واژهٔ «کاشی» برای «Tile» به کار می‌رود، و واژهٔ «قاشانیة» در عربی (قاسانی) شکل عربی‌شدهٔ همین واژهٔ ایرانی است. این هنر کاشی‌کاری از کاشان به سراسر جهان رفته است؛ از الحمرا در اندلس گرفته تا مساجد و بناهای اندونزی و مالزی. من از چنین جهانی می‌آیم: از خانواده‌ای سیّد، مهاجر از عراق به ایران؛ از کاشان، و سپس تهران؛ از محیطی سرشار از سنت، دانش، و معنویت. از چنین خاکی بود که زندگی فکری و روحانی من رویید و بالید.
۲۱۶۲۱۶
نظر شما