این روز‌ها و به مناسبتی «تاریخ سینمای ایران» نوشته جمال امید را مطالعه می‌کنم. در این میانه به صفحاتی برخوردم که سینماگران از وزیر فرهنگ و هنر و نیز نخست وزیر وقت تقاضا کرده بودند درباره چهار چیز سینمای ایران را یاری دهند: پیشگیری از دوبله فیلم‌های مبتذل فرنگی، تدبیر برای بیمه بیکاری و تعیین مصادیق ممنوعیت در فیلم‌ها و تدارک دوربین فیلمبرداری و تجهیزات نور مناسب.
با بروز انقلاب اسلامی بخش سنتی روحانیت و طرف دارنشان به دلیل ناآگاهی از قدرت این هنر- رسانه و به استناد عبارت «هر چیز تازه‌ای مخل و معارض دیدن و دینداری مردم است» و با شاهد مثال فیلم‌های اواخر دوران پهلوی به یکباره با کلیت سینما مخالفت کردند، اما گفتار آیت‌الله خمینی رهبر کبیر انقلاب در خصوص اینکه سینما از مظاهر تمدن است، بسان آبی بود که بر آن آتش سوزان فرو ریخت و مانع از آن شد تا سنت گرایان بتوانند به تمامی از این شاخصه مدرنیته و تمدن رهایی یابند.
با شروع به کار حوزه اندیشه وهنر اسلامی و کمی بعد‌تر بنیاد سینمایی فارابی با رویکرد تولید آثار اسلامی نه تنها این هنر- رسانه در جامعه و دولت اسلامی ایران طرد و محو نشد که به عنصری کلیدی برای معرفی اندیشه و سیمای نظام اسلامی در جهان خوش درخشید.
طی این سال‌ها و با گسترش مرزهای دانش، ارتباطات و رسانه‌ها آن نیاز‌های سینماگران هم چنان پای برجا و بدون تغییر باقی مانده است: نگرانی از سانسور لگام گسیخته ناشی از سلیقه مدیران، دوربین و تجهیزات حرکتی و بیمه بیکاری (و البته دوبله فیلم‌های مبتذل به کل رخت بر بسته است)
تجمع صنفی سینماگران در خانه سینمای ایران و روند بلوغ و بالندگی آنکه در چهار سال اخیر به عینیت رسید، بی‌شک از دستاورد‌های پس از انقلاب است که مرهون همه مدیران و اعضای علاقه‌مندش از تاسیس تا هم اکنون بوده است. این تشکل در مهر ماه سال 1387 و در پی دیدار با رئیس جمهور متعهد شد تا برای آینده سینما چشم‌اندازی طراحی و تعریف کند تا بر اساس آن تدابیری از سوی رئیس دولت نهم برای تنفیذ آن اتخاذ شود.
هیات مدیره خانه سینما طی سه ماه کار فشرده و با بهره گیری از تجارب و دانش مدیران فعلی و پیشین‌اش متن پیش‌نویسی را با عنوان قانون نظام سینمایی و حمایت از حقوق مادی و معنوی آثار سینمایی پس از چهار نوبت ویرایش تهیه کرد و به ریاست محترم جمهور و کمیسیون محترم فرهنگی مجلس تقدیم کرد.
همزمان نیز طی نامه‌ای به مواد قانونی مغفول مانده برنامه چهارم در خصوص استقرار نظام صنفی در مدیریت فرهنگ و هنر و نیز با تهیه طرحی با عنوان امنیت شغلی و از جمله به تاسیس صندوق بیمه بیکاری اشاره کرد و تقاضا کرد برای اجرای این ماده مغفول مانده از حقوق اجتماعی سینماگران با تامین صرفا چهار میلیارد تومان به صورت خودگردان صندوق بیمه سینماگران راه اندازی کند. چندین نامه پیرو نوشته شد و چندین جلسه هم با بزرگان مجلس و دولت برقرار کردند و دست آخر مدیران نو رسیده سینمایی دولت دهم نخست با حذفشان از تنها کرسی تصمیم گیری صدور پروانه فیلمسازی و انگاه با حصر مالی خانه سینما و مالا تعطیلی آن خود را از شر این خروسان بی‌موقع خوان رها کردند، تا خودشان بدانند که با بودجه‌های مصوب و غیر مصوب در اختیار چگونه معامله می‌کنند.
آری امروز به سایت خانه سینما سری زدم که نوشته بود «2989 روز از مصوبه قانونی برپایی نظام صنفی در مدیریت فرهنگ و هنر و ضرورت تاسیس صندوق بیمه بیکاری اهالی فرهنگ و هنر می‌گذرد» و خود گواه اینست که در این عرصه همچنان در بر همان پاشنه چهل، پنجاه سال پیش می‌چرخد.
عین متن سایت خانه سینما:
سینماگران ایرانی بر خلاف دیگر همتایان خود برای تامین اجتماعی از حمایت‌های لازم برای دستیابی به حقوق مادی و معنوی آثارشان برخوردار نیستند.
کوشش‌های خانه سنیما در تنظیم و تدوین پیش‌نویس لایحه «قانون حمایت از حقوق مادی و معنوی آثار سینمایی» به منظور ایجاد ساختار حقوقی برای صیانت از اثارسینمایی و پیش نویس لایحه «قانون تشکیل سازمان نظام سینمایی» برای تامین و تنظیم مناسبات حقوق شاغلان سینما ارایه شده به ریاست محترم جمهور مورخ بهمن ماه 1387 و ریاست محترم کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی مورخ اردیبهشت ماه 1388 و نیز مکاتبه و نشست برای پیگیری اجرای قانون برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به شرح زیر تا کنون ثمر بخش نبوده است.
مطالبات قانونی معطل مانده اصحاب فرهنگ و هنر
1) اصلاح قوانین و مقررات برای رفع موانع انحصاری، تقویت رقابت‌پذیری و فراهم‌سازی زمینه‌های بسط مشارکت مردم، نهادهای غیردولتی، صنفی و حرفه‌ای در امور فرهنگ و هنری. (بند الف ماده 104 قانون برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ج. ا. ا)
2) ساماندهی نظام یارنه‌ای بخش فرهنگ با اولویت کودکان، دانش آموزان و دانشجویان با رویکرد تغییر نظام پرداخت یارانه از تولید به سمت مصرف برای کلیه اقشار جامعه و خرید محصولات فرهنگی. (بند ز ماده104 قانون برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ج. ا. ا)
3) تهیه لایحه امنیت شغلی اصحاب فرهنگ و هنر و استقرار نظام صنفی بخش فرهنگ تا پایان سال اول برنامه چهارم. (بند الف ماده 116قانون برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ج. ا. ا)
4) اصحاب فرهنگ و هنر که شغل خود را از دست می‌دهند به تشخیص دولت به مدت حداکثر سه سال تحت پوشش بیمه بیکاری دولت قرار می‌گیرند (بند ج ماده 116 قانون برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و قانون ساختار نظام جامع رفاه و تامین اجتماعی ج. ا. ا)
سوگمندانه از تاریخ تصویب این قوانین حداقلی، 2989 روز سپری شده و تاکنون به اجرا در نیامده است.
5858
نظر شما