مشکلاتی درباره هویت صنفی و اجتماعی استادان در ایران

این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین می نویسد:« مشارکت اساتید در فرایندهای مدیریتی دانشگاهی محدود است. سنت رویکرد صنفی در جامعه اساتید دانشگاهی در ایران هیچ‌گاه ریشه‌ی قوی نداشته‌است. درست بر خلاف محیط‌های دانشجویی ایران که مهد شکل‌گیری انواع تشکل‌های دانشجویی اعم صنفی و غیر صنفی بوده‌است. قطعا نبود تشکل صنفی اساتید، میزان اثرگذاری آنان را در فرایندهای مدیریتی محیط‌های دانشگاهی به حد اقل کاهش داده‌است. نبود چنین تشکلی، هویت اجتماعی اساتید را نیز صرفا محدود به کلاس درس نموده‌است.»
وی در ادامه با طرح این سؤال که تا چه اندازه مدیریت آموزش عالی کشور طالب مشارکت سازمان یافته اساتید است، می گوید:« در وضع موجود که دولت تمایلی برای مشارکت سازمان یافته اساتید در اداره امور دانشگاهی ندارد، علی القاعده ایجاد تشکل از سوی اساتید همراه با هزینه‌های زیادی خواهد بود. من چنین انرژی و دغدغهای را کمتر از سوی اساتید میبینم. باید توجه کرد که گرایش رفتاری اساتید بیشتر به سوی کار تخصصی است تا کار عمومی و اجتماعی. ترجیح غالب در اساتید فعالیت‌های علمی و تخصصی است تا مسائل محیطی و اجتماعی. البته ما یک مطالعۀ میدانی نیز انجام نداده‌ایم که بر اساس آن ببینیم چرا این اتفاق رخ نداده است. بنابراین، آنچه دربارۀ آن صحبت میکنیم بیشتر یک نوع حدس و گمان است و یک نوع تحلیل اجتماعی است.»
عضو هیات علمی دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران می افزاید:« افزایش مشارکت اساتید مستلزم طی شدن یک فرایند است و دفعتا واحده امکان‌پذیر نیست. دانشگاه در وضع فعلی عین مدرسه اداره میشود و کاملاً یک محیط اداری شده است. هم دانشجویش یک دانش آموز است و هم استادش یک معلم مدرسه. در واقع محیطی نیست که بتواند انسان به معنای نیروی خلاق پرورش دهد. این یکباره اتفاق نیفتاده است. این به شکل تدریجی رخ داده‌است. برای خروج از این وضعیت باید خیلی انرژی بیشتری صرف کنیم و آگاهی بیشتری و ارادۀ بیشتری میخواهد یعنی در واقع خیلی با وضعیت عادی فرق دارد.»
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.