حسن روحانی در نهایت توانست به عنوان یک حقوقدان و البته نه سرهنگ [چنان که خود نیز پیش از انتخاب شدن‌اش در انتخابات 92 گفته بود] با «15وزیر رأی اعتماد گرفته»، مجلس را به سوی یک آغاز پرقدرت ترک کند اما همچنان که خود نیز در نطق دفاع از وزیران‌اش زیرکانه و با گفتاری چند لایه به آن اشاره کرد از برخی روش‌ها در آچمز کردن وزرای‌اش ناخرسند بود روش‌هایی که جلوی چشم ده‌ها میلیون تماشاگر مذاکرات رأی اعتماد به کار گرفته شد تا نشان داده شود که رییس جمهور را باید یاری کرد تا با وزرای‌اش بیاید و بدون وزرای‌اش برگردد چرا که تحت فشار گروه خاصی‌ست که از دلبران و نازداران و فتنه‌گران و شهرآشوبان‌اند.
باید اعتراف کرد که این روش یاری ، یکی از نوآورانه‌ترین روش‌هایی بوده که در تاریخ هزارساله سیاست داخلی ایران از سقوط دولت ساسانی تاکنون شاهد بوده‌ایم و تا حدی آدم را به یاد مراسم زار و دفع اجنه می‌اندازد و نمونه مشهور سینمایی‌اش فیلم جن‌گیر. نمایندگانی که کمر به این یاری نوآورانه بستند حتی از توصیه‌ی مصلحت‌طلبانه برخی همکاران خود نهراسیدند[چنان که خود نیز پشت تریبون به آن اشاره صریح داشتند] که به دلیل پیش گرفتن چنین روشی در دور بعد در حوزه انتخابی خود از رأی تماشاگران این پخش مستقیم محروم شوند و از این نظر شجاعت بسیار از خود نشان دادند تا به تکلیفی که بر گردن داشتند عمل کنند و چشمان فتنه را نه از منظر زیباشناسانه رییس جمهور منتخب که از دیوان شاعرانی چون حافظ و سعدی هم درآورند .
آنچه شگفت آمد نه مدارکی بود که به شیوه شخصیت‌های رمان‌های آگاتا کریستی رو شد و نه حتی آرشیوی بود که این مدارک در آنجا برای روز مبادا پاسداشت می‌شد که مدرن شدن شیوه مچ‌‌‌‌گیری مجرمانه بود که حتی موقعی که فرد مورد نظر بگوید:«نبودم و نیستم و کار من نبود» فیلم‌اش موجود باشد؛ این پخش زنده نشان داد که لااقل از سال 88 از همه فیلمی موجود است حتی از همین نمایندگان که فیلم مجلس‌شان اکنون موجود است و فیلم‌های دیگری هم هست و محتملاً خواهد بود و کس را جرأت انکار نخواهد بود.
اشاره به «فارنهایت 451» فرانسوا تروفو و «1984» جورج ارول غیر ضروری‌ست همچنان که اشاره به این مثل مشهور که «هر کس که باد می‌کارد توفان درو می‌کند»؛ صحنه‌های مستند آن حملات غافلگیرکننده که یادآور «اعتراف» گوستاو گاوراس بود کافی‌ست تا در ذهن خود بنویسیم:«بدون شرح»
نظر شما