ستاره‌شناسان به این نتیجه رسیده‌اند که در 50 سال آینده، در صورت وقوع انفجار ابرنواختری در کهکشان راه شیری، این پدیده از زمین قابل مشاهده خواهد بود و بخصوص احتمال اینکه چنین ابرنواختری با تلسکوپ‌های تابش فروسرخ زمین قابل مشاهده باشد، صد در صد است.
به گزارش ایسنا، کریستوفر کوچانک، استاد نجوم دانشگاه اوهایو اظهار کرد: «تاکنون دانشمندان توانسته‌اند تبدیل شدن ستاره‌های سنگین را به ابرنواخترها در کهکشان‌های دیگر شاهد باشند، اما درک درستی از چگونگی رویداد آن نداشته‌اند. فناوری‌های کنونی به اندازه‌ای پیشرفته هستند که دانشمندان در صورت مشاهده یکی از آنها در کهکشان راه شیری بتوانند از آن درس گرفته و با تمام ابزارهای موجود آن را بررسی کنند.»
انفجار ابرنواختری وقتی اتفاق می‌افتد که ستاره‌ای سنگین‌تر از 1.4 برابر خورشید تمام سوخت هسته‌ای موجود در هسته خود را مصرف کرده و به آخر عمرش برسد. در این مرحله، ستاره با با آزادسازی انرژی عظیمی معادل میلیاردها برابر درخشندگی خورشید منفجر می‌شود و یک ستاره نوترونی یا سیاهچاله برجا میگذارد. انفجار ابرنواختر به قدری عظیم است که درخشندگی کهکشان را تحت تاثیر قرار می‌دهد و به همین دلیل از فواصل بسیار دور نیز قابل مشاهده است. کیهان‌‌شناسان به کمک همین انفجارهای ابرنواختری توانسته‌اند برخی از دورترین اجرام عالم را شناسایی و هم‌چنین نرخ انبساط عالم، وجود انرژی تاریک و سن عالم را اندازه‌گیری کنند.
بررسی انفجارهای ابرنواختری در کهکشان‌های دور و نزدیک نشان می‌دهد که به طور متوسط در هر صد سال 3 انفجار ابرنواختری در یک کهکشان مارپیچی معمولی مانند راه‌شیری اتفاق می‌افتد. اما آخرین انفجار ابرنواختری در کهکشان راه‌شیری که توسط مردم زمین مشاهده شده، ستاره کپلر بود. در یکی از شب‌های سال 1604 مردم متوجه شدند که ستاره جدید و بسیار پرنوری در آسمان ظاهر شده است و به همین دلیل آن را ابرنواختر (ستاره جدید و پرنور) نامیدند. این ستاره برای مدتی با چشم غیرمسلح قابل مشاهده بود و به افتخار یوهانس کپلر که آن را به دقت رصد کرد، ستاره کپلر نام گرفت. اما از آن زمان تاکنون هیچ ابرنواختری در کهکشان راه‌شیری دیده نشده است.
ستاره‌شناسان در حال حاضر از آشکارسازهای حساس برای نوترینوها و امواج گرانشی برخوردارند که می‌توانند هرگونه ابرنواختری را در کهکشان راه شیری شناسایی کنند. اما سوال موجود این است که آیا می‌توان نور این رویداد سماوی را مشاهده کرد چرا که ما در کهکشانی پر از ذرات غبار زندگی می‌کنیم که نور را جذب کرده و ممکن است ابرنواخترها را از منظر زمین پنهان کنند. شاید دلیل دیده نشدن ابرنواختری در کهکشان راه شیری طی 4 قرن گذشته همین باشد.
به گفته محققان، این غبارها باعث کمرنگ شدن نور ستارگان موجود در مرکز کهکشان با ضریب نزدیک به هزار میلیارد در زمان رسیدن آنها به زمین شده اما خوشبختانه نور فروسرخ از غبار میان‌ستاره‌ای عبور می‌کند و ضریب کم‌نور شدن تنها 20 خواهد بود.
با متعادل‌سازی همه این عوامل، ستاره‌شناسان مشخص کرده‌اند که فرصت مشاهده یک ابرنواختر در کهکشان راه شیری در 50 ساله آینده نزدیک به صد در صد خواهد بود.
این پژوهش در مجله Astrophysical منتشر شده است.
5353
نظر شما