از آوریل تا اکتبر سال 1919 موجی از خشونت های شدید شبیه جنگ های داخلی کل ایالات متحده آمریکا را فرا گرفت که حداقل در این فاصله حدود 52 قتل به دست اوباش و 25 مورد شورش در جنوب و ایالت های شمالی مثل شیکاگو اتفاق افتاد که در نهایت به نزدیکی های کاخ سفید رسید.
تمام این قتل‌های خیابانی در ظاهر بدون اطلاع دولت و معمولاً شامل گروههای سفید پوستی می شد که بدون دلیل سیاه پوستان را اعدام می کردند که البته تا این سال چیز عجیبی نبود ولی به نوشته «کامرون مک ورتر» روزنامه نگار و خبرنگار وال استریت ژورنال چیزی که در این سال غیر قابل انتظار بود، شجاعت غیر قابل انتظار گروههای سیاه پوستی بود که سالها پیش از آفریقا به آمریکا آورده شده بودند و هر روز شاهد قتل عام همسایه های خود بودند.
به گزارش خبرآنلاین، مک ورتر در کتاب خود با عنوان «تابستان سرخ» سال 1919 را هرچند سالی خونین برای گروههای سیاه پوست عنوان می کند ولی تابستان این سال را فصلی متفاوت برای سیاه پوستان آفریقایی مهاجر به آمریکا می داند چرا که در گروههای متحد موفق شدند علیه نژادپرستی و کشتار دسته جمعی آنها شورش کنند که همین حرکت سرآغازی شد تا وضعیت اقتصادی، اجتماعی و حتی سیاسی در ارتباط سیاه و سفید در آمریکا تغییر کند. در حقیقت این سال را می توان نقطه ای کانونی در حرکت و مبارزه آفریقایی های مقیم آمریکا برای گرفتن حقوق شهروندی خود در مقابل سفید پوستان خطاب کرد که نویسنده در این کتاب آن را نقطه شروعی برای جنگ جهانی اول خطاب می کند و حتی عنوان دیگر جنگ جهانی اول را رابطه بین سیاه و سفید یا مبارزه سیاهان علیه سفیدها ذکر می کند که هیچگاه در تاریخ به آن اشاره نشد.
سربازان آفریقایی - آمریکایی از اروپا برگشته بودند در حالی که هنوز روحیه جنگی داشتند به همین خاطر وقتی دیدند هنوز حقوق‌شان در کشورشان رعایت نمی شود، دست به شورش زدند. آنها می گفتند چرا ما باید برای دموکراسی در اروپا جنگ کنیم ولی میوه های آن در آمریکا میوه های پلاسیده و متعفنی باشد.
یکی از سربازان سیاه پوست شرکت کرده در جنگ جهانی اول اروپا این طور می نویسد: آمریکا از سیاه پوستان به عنوان وسیله برای ارتباط با سفیدپوستان اروپایی استفاده کرده است در حالی که حقوق خود این سیاه پوستان در آمریکا رعایت نمی شود. بعد از جنگ جهانی اول وقتی سربازان سیاه پوست حقوق خود را از فرماندار می‌سی‌سی‌پی مطالبه کردند، تئودور بیلبو در ماه ژوئن 1919 اینگونه پاسخ می دهد که «این کشور مردان سفید است و هرگونه حقی برای رنگ های دیگر غیر قانونی محسوب می شود.»
حتی فرماندار پاسخ سفیدپوستان را با سرزنش مردم فرانسه جواب می دهد که آنها باعث خیالپردازی سربازان سیاه پوست شده اند و سیاه پوستان را متهم کرد که با گروههای بولشویک هم‌پیمان شده اند تا نظام آمریکا را زیر سوال ببرند. نویسنده در بررسی برهه ای از تاریخ ایالات متحده سال 1919 را سالی عنوان می کند که سیاه پوستان به نظریات و نصیحت های سفیدپوستان کاری نداشتند و می دانستند که تمام این تئوری ها هیچ حقوقی را به آنها بازنمی‌گرداند و تنها باید با قدرت فیزیکی وارد میدان شوند.
تاسیس سازمان های حقوق بشری مثل NAACP توسط گروههای لیبرال شمال در سال 1909 تا این زمان، هیچ کاری برای آنها نکرده بود و تنها حوادث خونین 1919 به عنوان حرکت سازمانهای حقوق بشر گروههای سیاه پوست جنوب توانست تکانی به وضع مسموم جامعه آمریکایی بدهد.
اواخر تابستان سال 1919 مقاله ای در روزنامه شیکاگو دیفندر از سوی ساموئل جونز منتشر شد که درباره مردی سیاه پوست و شکنجه و محاکمه وی صحبت می کرد که تنها جرمش ازدواج با یک زن سفید پوست بود. جونز بعد از این افشاگری در خانه‌اش همراه 25 نفر از اعضای خانواده توسط گروههای سفیدپوست، قتل عام شد و علاوه بر خانه او، بسیاری از خانه های سیاه پوستان اطراف نیز به آتش کشیده شد که همین حادثه موجب شد تمام سیاه‌پوستان ایالت های شمال و جنوب شورش کنند. این شورش تابستانی خونین برای آنها رقم زد که در نهایت منجر به تصویب قانون حقوق سیاه پوستان در سال 1964 میلادی شد.
بارنز‌اند‌نوبل/19 آگوست/ترجمه محمد حسنلو
6060
نظر شما