هانیا کیوان: انگیزه‌های غیر اقتصادی سبب شد تا ایران‌خودرو به توصیه دولت سعی در ایجاد کارخانه‌های تولید فرامرزی در کشورهایی همچون سوریه، بلاروس و ونزوئلا کند.
بلافاصله تبلیغات گسترده در اطراف این موضوع آغاز شد و سفیر بلاروس در ایران از عزم دو کشور برای تولید سالانه 120 هزار خودروی سواری در بلاروس خبر داد. طرف ایرانی نیز با توجه به وعده‌های دولت بلاروس برای معافیت‌های گمرکی و مالیاتی، وعده تولید 60 هزار سمند در گام نخست را داد و سرمایه‌گذاری‌ها آغاز شد.
حال ماحصل این سرمایه‌گذاری‌ها که نقدینگی بسیاری را از ایران‌خودرو خارج ساخت به تولید تعداد معدودی سمند بدل شده است.
چندی پیش در مصاحبه‌هایی که نجم‌الدین، مدیر عامل ایران‌خودرو با رسانه‌ها داشت بیان کرده بود به دلیل وجود بدهی به بانک‌ها و قطعه سازان به کاهش حجم تولیدات خود می‌پردازند و پیرو این موضوع، سایت‌های زیان‌ده تعطیل شده و ساختار ایران‌خودرو کوچک می‌گردد که این امر خود مستلزم تعدیل عده‌ای از کارگران خواهد شد. همچنین متذکر شده بود از این به بعد هیچ‌گونه سرمایه‌گذاری جدیدی برای افزایش ظرفیت نخواهیم داشت و یک ریال از درآمدهای جاری صرف سرمایه گذاری‌های بلندمدت نخواهد شد. جواد نجم الدین با بیان این که از این پس از درآمدهای جاری صرفاً برای تقویت بنیه‌های جاری شرکت استفاده خواهیم کرد، خاطرنشان کرده بود؛ در صورت نیاز به سرمایه‌گذاری جدید به ویژه در زمینه قطعه‌سازی، از توان بخش خصوصی استفاده خواهیم کرد.
اما روز گذشته جمشید ایمانی با چهره‌ای دیگر آمد و گفت: این شرکت با وجود 9هزار میلیارد تومان ورشکسته نیست این در حالی‌است که حجم سرمایه در گردش این شرکت حدود ۶۳۰ میلیارد تومان و سرمایه‌گذاری‌های بلندمدت و دارایی‌های ثابت این شرکت نیز بالغ بر سه هزار و ۳۰۰ میلیارد تومان است که پنج هزار و 200 میلیارد تومان به شبکه بانکی بدهی دارند و مابقی بدهی مربوط به قطعه‌سازان، پیمانکاران و وزارت دارایی است.
با توجه به صحبت‌های ایمانی و در حالیکه می‌گوید این شرکت ورشکسته نیست، می‌گوید: اگر اینگونه بود که به قول معروف کرکره‌اش را پایین می‌کشیدند. تصریح قانون تجارت در ماده 141 است که می‌گوید زیان انباشته اگر بیش از 50 درصد سرمایه ثبت شده باشد، آن‌گاه آن شرکت ورشکسته است. البته الان در ایران خیلی‌ها را داریم که این وضعیت را دارند، اما دنبال آن هستند که به صورت افزایش سرمایه جبران کنند، اما وضعیت ما الان اینگونه نیست. ایمانی لفظ ورشکستگی را صحیح نمی‌داند و مصر است که آن «زیان انباشته است نه بدهی. منظور این است که سرمایه آن به اتمام رسیده باشد.» زمانی که سرمایه شرکتی به پایان رسیده است آیا می‌توان گفت که سود ده است؟!
همچنین، در سال گذشته سود تلفیقی گروه ایران‌خودرو به ۲۸۰ میلیارد تومان رسید، در حالی که زیان انباشته شرکت بالغ بر ۳۶۷ میلیارد تومان شد.
چندی قبل آقای نجم‌الدین مدیر عامل ایران‌خودرو همچنین گفته بود که «در حال حاضر تعداد زیادی شرکت داریم که کار قطعه‌سازی را انجام می‌دهند، در حالی که اصلاً کار ما قطعه‌سازی نبوده و اشتباه است که وارد این کار شویم. در حال حاضر همه شرکت‌هایی که کار قطعه‌سازی را برای ما انجام می‌دهند، به دلیل ساختار مالی بزرگشان، قابل رقابت با بخش خصوصی نبوده و اقتصادی نیستند، بنابراین همه این شرکت‌ها را واگذار کرده و درآمدها را صرف هزینه‌ها و مشکلات جاری خواهیم کرد.» او با بیان این که تعدادی از این شرکت‌ها را می‌توانیم به عنوان بخشی از بدهی خود به قطعه سازان به آنها واگذار کنیم، خاطرنشان کرد: بخشی از ارزش شرکت‌های واگذار شده را نیز به صورت اقساطی از قطعه‌سازان دریافت می‌کنیم و برای اطمینان خاطر خریداران، قراردادهای بلندمدت برای تأمین قطعات با آنها منعقد خواهد شد.» جای تعجب است که مدیران شرکتی تولیدی - صنعتی که از توان اقتصادی بالایی برخوردار بودند اما تازه به این نتیجه دست یافته‌اند که نباید در زمینه قطعه‌سازی مستقیماً وارد می‌شدند!
نظر شما