ما به این آدمها مدیونیم، بخواهیم و نخواهیم

یا رب، سلام!- 8

دنیای قاب- یا خَیرَالحامِدین!(ای پروردگار ستاینده!)

یا رب، سلام!

من در اتاق گرم...

        همسایه سکوت نمکدان و ظرف آب...

این سوی من، در است...

         آن سو، جهان من...

         تصویر ساده­ای که نشسته میان قاب:

                                             آغوش پنجره

آن سوی تخت من...

           بانوی بخت من...

                  این با فرشتگان خدا، آشنای دور...

                                                   لبخند می­زند

اما دلش گرفته و دریای چشمهاش...

                      در حسرت بهار مکرر نشسته­ است

لبخند می­زند

          اما به قدر زخم زبان­های پشت سر...

                                           مجروح و خسته است

یا رب، سلام!

وقتی که دستگاه...

       این کوچک سیاه...

                    با دست پیچ­پیچ بلندش صدا کند...

                              یعنی: هزار باره تنم درد می­کند

یعنی که دست مرگ...

                      دارد تمام بغض مرا سرد می­کند

وقتی که دستگاه...

          دور سرم بگردد و در خود صدا کند...

                         یعنی دوباره مرگ...

                             بر سینه شکسته من دست می­کشد

در گوشه اتاق...

       سجاده امید...

                    از قامت تکیده زن، دست می­کشد

یا رب، سلام!

سی سال سرد رفت...

          یک هفته بعد عقد...

                            از خانه، مرد رفت

زن، وقت بدرقه...

              جان را به کوله­بار امیدم سپرد و رفت

بانوی خانه­ام...

               امروز هم که سال همان روز روشن است...

                                      گلبوسه­ای به موی سپیدم سپرد و رفت

یا رب، سلام!

ای چشمه ستایش تو، چشمهای من!

        آه ای خدای من!...

            من با نگاه شوق...

       از چارچوب زخمی روز و شبی سپید...

                             سرشار از امید...

                  با این که اهل باغ شهادت نبوده­ام

                                      دستی به آستان اجابت گشوده­ام

هنگام«ربَّنا»...

         زیباترین سرود نفس را سروده­ام

با دستهای خالی و سرشار آرزو...

                                     از راه آمدم

                                      در سایه محمد و آل محمدم.