تفاوت شکست اسرائیل در جنگ 8 روزه با جنگ‌های 22 روزه و 33 روزه

روزنامۀ جمهوری اسلامی ایران: جنگی که در روز چهارشنبه 24/8/1391 علیه مردم نوار غزه آغاز شد سرانجام پس از گذشت 8 شبانه روز در شامگاه چهارشنبه مورخ 1/9/1391 خاتمه یافت. گرچه گفته می‌شود که نتانیاهو این جنگ را برای پیروزی در انتخابات از طریق امنیتی کردن فضای اسرائیل به راه انداخت اما ارتش اسرائیل نتوانست این جنگ را به مانند دوره‌های پیشین برای مدت زیادی ادامه دهد و خیلی زود مجبور به پذیرش آتش بس شد. در این جنگ همانند جنگ‌های قبلی اسرائیل توانست تعدادی در حدود 1000 نفر از مردم غزه را کشته یا زخمی نماید و یکی از فرماندهان برجستة مقاومت را به قتل برساند، اما هیچکس این کشتارها را که در طبیعت رفتارهای اسرائیل وجود دارد به مفهوم پیروزی اسرائیل تلقی نکرد بلکه برعکس، موفقیت مردم غزه در مقاومت علیه جنایات اسرائیل را به معنای پیروزی فلسطینی‌ها قلمداد کردند. بنابراین چون اسرائیل نتوانست به حداقل اهداف خود که همانا از بین بردن مراکز پرتاب راکت‌های فلسطینی‌ها بود برسد به معنای شکست ارتش اسرائیل در افکار عمومی تثبیت شد. اما این شکست چه تفاوت‌هایی با شکست‌های پیشین اسرائیل داشت؟ در این جنگ گرچه اسرائیل همانند جنگ‌های پیشین نیروهای ذخیرة خود را فراخواند و بارها حرف از جنگ زمینی زد ولی جرأت نکرد تا یک عملیات زمینی را علیه نوار غزه آغاز کند زیرا آن را ناموفق ارزیابی می‌کرد، بنابراین جنگ غزه حدود یک سوم مدت زمان قبلی بیشتر طول نکشید. از سوی دیگر در این جنگ گروه‌های مقاومت فلسطینی توانستند راکت‌ها و موشک‌های بیشتری با برد بلندتری به سوی سرزمین‌های اشغالی پرتاب کنند و اسرائیل نتوانست با بکارگیری سامانه‌های گنبد آهنین و سپر موشکی خود از اصابت آنها به طور کامل جلوگیری کند. اسرائیل می‌گوید از حدود 1500 راکت پرتابی به سوی سرزمین‌های اشغالی کمتر از 500 تای آنها را مورد هدف قرار داده است و این به معنای اصابت حدود 1000 راکت به مناطق تحت کنترل اسرائیل است. جالب‌تر آن بود که مناطقی همچون تل آویو که تا کنون در هر جنگی از آتش مقاومت مصون باقی مانده بود نیز در معرض پرتاب موشک‌های دوربرد قرار گرفت و تا روز آخر نیز اسرائیل نتوانست مراکز پرتاب این موشک‌ها را از بین ببرد. نکتة طنز جنگ 8 روزه آن بود که فلسطینی‌ها اعلام کردند که تعدادی از موشک‌های پرتاب شده به سوی سرزمین‌های اشغالی از نوع فجر5 و ساخت ایران بوده است. این در حالی است که در سه ماه گذشته نتانیاهو به طور مرتب سخن از حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران می‌راند و حال معلوم شده است که موشک‌های ایرانی در بیخ گوش نظامیان صهیونیست قرار دارد و علیرغم محاصرة کامل نوار غزه اسرائیل نتوانسته است از ورود آنها به سرزمین‌های مقاومت جلوگیری کند. پرتاب‌های موشک‌های با فناوری ایرانی از سرزمین‌های فلسطینی بیان گر آن است که این تنها جمهوری اسلامی است که قدرت دفاعی فلسطینی‌ها را در برابر مجهزترین ارتش خاورمیانه تقویت می‌کند. چنین اتفاقی به مفهوم یک نوع بازدارندگی در خاورمیانه تلقی می‌شود که اسرائیل را از هر نوع تصمیم به جنگ جدید دچار ابهام می‌سازد. همچنین صهیونیستها بر خلاف جنگ 33 روزه که در خلال آن از عملیات هلی برن استفاده کردند در جنگ 8 روزه از برنامه ریزی جهت انجام اینگونه عملیات‌ها به دلیل ناتوانی در اجرای موفق آنها خودداری ورزیدند. اما از نظر سیاسی نیز می‌توان گفت که تأثیر قیام‌های مردمی و تحولات بوجود آمده در کشورهای عربی و اثر بیداری اسلامی بر جنگ 8 روزه قابل توجه بوده است. در جریان جنگ غزه نه تنها کشورهایی مانند مصر و تونس از اسرائیل حمایت نکردند بلکه نخست‌وزیر مصر و وزیر خارجة تونس به نوار غزه سفر کردند و برای اسرائیل مشخص شد که کشورهای عربی دشمن شمارة یک خود را فراموش نکرده‌اند. گرچه دولت مصر در جریان حملة اسرائیل به نواز غزه، مرز رفح را نگشود ولی پایتخت مصر به محلی برای رای زنی‌های گروه‌های مقاومت فلسطینی تبدیل شده بود و این بیانگر آنست که مصر کنونی با مصر دوران حسنی مبارک متفاوت است. البته عدم اجازه به وزیر خارجة جمهوری اسلامی جهت سفر به نوار غزه علامت نگرانی دولت مصر از تأثیرگذاری بیشتر ایران بر توسعة جریان مقاومت به عنوان یکی از موثرترین راه‌ها در برابر صهیونیست‌ها بود. به هرحال شکست اسرائیل در جنگ 8 روزه قدرت عمل نظامی صهیونیست‌ها را برای جنگ‌های آینده محدود ساخته است و مشخص شده است که اسرائیل نه تنها باید شعار از "نیل تا فرات" را به طور کامل فراموش کند بلکه باید به واقعیت قدرت یافتن فلسطینی‌ها و لبنانی‌ها در سایة حمایت انقلاب اسلامی ایران از آنها گردن نهد و همانطور که حزب الله، سرزمین‌های لبنان را از دست اشغالگران آزاد کرد اسرائیل باید منتظر آزادی سرزمین‌های فلسطینی هم در آینده‌ای نه چندان دور باشد. ان تنصرالله ینصرکم و یثبت اقدامکم.