احمد فرهنگ‌نیا
درابتدای نشست، علی معلم، مجری نشست، قبل از هرچیز صدای اعتراض خاموش اصحاب رسانه را به گوش مسئولان برگزاری رساند و از کیفیت نامطلوب پخش فیلم گله کرد. تصویر فیلم دست‌کم در نیمی از زمان نمایش، یا تار بود و یا می‌لرزید! در ادامه بیتا منصوری، مدیر تولید فیلم توضیح داد که کپی‌های فیلم هیچ‌گونه مشکلی نداشتند و اشکالات پیش‌آمده قطعاً از سیستم پخش سینما بوده. معلم از مسئولان درخواست کرد فکری به حال این ماجرا بکنند چون «چه‌بسا به‌خاطر این‌گونه مسائل در سالن مطبوعات، بعضی فیلم‌ها قربانی شده‌اند و بعضی به مقام شاهی بیهوده رسیده‌اند.»
داوودی پس از این‌که معلم اولین سؤال را از او پرسید، ترجیح داد در ابتدای جوابش، اعتراض علی معلم به کیفیت پخش فیلم را ادامه دهد. اما نکته این‌جا بود که داوودی چون هنگام نمایش فیلم در سالن حاضر بود، فکر کرد طبق معمول، صدای فیلم دچار مشکل شده است: «دیروز تا آخرین لحظه صدا را چک کردم. باید از مسئولان پرسید چرا صدای فیلم مشکل داشت!» و ادامه داد: «متأسفم.»
بیتا منصوری در جواب معلم که پرسید فیلم از کجا شروع شد و به کجا رسید، به‌طرز غافلگیرکننده‌ای مفصلاً به شرح مسافرت‌ها و برنامه‌ریزی‌ها و به‌هم‌خوردن برنامه‌ها و زمان‌بندی‌ها و مشکلات پیش‌آمده پرداخت. وقتی معلم پرسید: «پس به نظر می‌رسد فیلم پرخرجی بوده.» منصوری گفت: «خیر، اصلاً!» عجیب است اما این فیلم یکی از کم‌خرج‌ترین‌های سینمای ایران است که حدود 630 میلیون تومان هزینه داشت.
فرج حیدی که با شنیدن اعتراض معلم به کیفیت پخش فیلم، داغ دلش از پخش نامطلوب «هر شب تنهایی» تازه شده بود، وقتی نوبتش شد، گفت: «واقعاً انگار بدبیاری من است که تا این‌جا هر دو فیلمی که من فیلم‌برداری کرده‌ام با مشکلات عجیب‌وغریب پخش شده است.»
وقتی مسعود رایگان در میانه‌های صحبت خود. به سختی‌ها و مشکلات کار اشاره می‌کرد، همه متوجه شدند که سینمای ایران یک بار دیگر شانس آورده و یک اتفاق ناگوار را از سر گذرانده است: «من تمام مدتی که حیدری سوار یک کایت بدون استاندارد و بدون ایمنی شده بود و فیلم می‌گرفت، گوشه‌ای ایستاده بودم و به این فکر می‌کردم که اگر برای حیدری اتفاقی بیفتد چه می‌شود.»
با این‌که بیتا منصوری شرح کامل دو سال و نیم درگیری داوودی با پروژه «زادبوم» را در ابتدای جلسه داده بود، بازهم یکی از سؤالات این بود که «آقای داوودی چرا در این دو سال گذشته فیلم نساختید؟»!
بهرام دهقان، تدوینگر کار، بعد از این‌که توضیحاتی درباره علت آهسته‌بودن ریتم فیلم داد، گفت: « نمی‌دانم فیلم‌های خارجی بلند‌مدت و کند را چطور همه می‌توانند تحمل کنند اما فیلم‌های ایرانی را نه. اصلاً فکر کنم فیلم ایرانی ظرفیت بیشتر از 95 یا 100 دقیقه را ندارد. از این به بعد هم دیگر کاری این‌قدر طولانی‌مدت نخواهم کرد.» دهقان قبل از این به‌شوخی گفته بود«آقای داوودی ماشاالله دستش به کم نمی‌رود!»!
یکی از سؤالات این بود که «آقای داوودی، مواضعتان در این فیلم به مواضع دولت نهم بسیار نزدیک بوده!» داوودی متعجب از این سؤال سعی کرد توضیح بدهد« در این فیلم خواسته‌ام که انسان و هنر فراتر از سیاست باشند، به خاطر همین، سیاست‌مدار فیلم را وابسته به جناح خاصی تصویر نکرده‌ام.» معلم تکمیل کرد: «بله، در پوستر انتخاباتی‌اش هم شعار همه گروه‌ها نوشته شده است.»
دقیقاً عکس سؤال قبلی را نیز از داوودی پرسیدند: «چرا شخصیت اول فیلم اصلاح‌طلب بود؟» پرسشگر نوشته بود: «می‌گویم اصلاح‌طلب، چون گروه فشار به او حمله کرد.» معلم گفت: «مگر فقط از آن طرف به طرف دیگر حمله می‌شود؟ خب آن‌ها هم حمله می‌کنند گاهی.» داوودی گفت: «ضمناً الان گروه فشار به همه‌جا حمله می‌کنند؛ فرقی ندارد!»
«فیلم میهن‌پرستانه‌ای ساخته‌اید اما ای‌کاش کشتی را نمی‌سوزاندید!» این سؤال، معلم و داوودی را خنداند. معلم گفت: «آقای داوودی اطمینان بدهید که هیچ موجود زنده‌ای هیچ‌گونه آسیبی ندیده است.» داوودی تکنیک به‌کاررفته در گرفتن نماهای بیرون‌آمدن بچه‌لاک‌پشت‌ها از تخم را توضیح داد و طبعاً جمعی را از نگرانی رهانید!
نظر شما