افطار با مردمان خفته در آغوش قبرها

یا رب، سلام!- 10

بهشت زهرا- یا غُفران!(ای سرچشمه پوزش!)

یا رب، سلام!

من، خانه­ام...

     با صدهزار اتاق...

          یا بیشتر از آن...

انبوه پنجره...

          در قابهای پنجره­ها: چشمهای سرد...

                           گاهی نگاه زن...

                                    گاهی نگاه مرد!

هر پنجره حکایت پایانی از بهار...

              در روزهای زرد...

        روزی که تندباد خزان، ناگهان و سخت...

                                 از شاخه برده برگ...

                                           روز شگفت مرگ!

من شهر سرد مردم«دیروز مُرده»­ام...

                شهری پر از سکوت...

                         با خانه­های خاکی و لبخند زیر سنگ

با مردمی رها شده از روزهای ننگ...

                      از صدهزار رنگ...

من...

        شهر غربتم...

گاهی سیاه می­شوم از ظلمت دلی...

                          گاهی به آبروی کسی، خاک تربتم

از صبح تا غروب...

       مهمان­پذیر من...

              غسالخانه­ام...

           - این چارچوب سنگی آماده بر کنار-

                          غمگین و بی­قرار...

                                   آماده ربودن لبخند می­شود

لبخند تازه­ای...

دست شناسنامه رها کرده می­دود...

            از خانه­ای که می­دهد از دست، روشنی

روحی کنار تن...

                  پیچیده در سکوت...

                       آرام و منحنی

وقتی دمِ غروب...

         انبوهی از ملایک مأمور می­رسند

                  «از پیش برده­ها» همه از دور می­رسند

گاهی فرشته­ای...

        لبخند روی لب، به غریقی گناهکار...

                              برگ نشانی اثر ساحلی دهد

گاهی کسی...

              آورده را به باد شکست دلی دهد

اینجاکه مقصد همه اهل خانه است...

                         گاهی به رنگ صبح...

                            روشن­ شبیه زمزمه عاشقانه است

گاهی...

        مثل غروب سرخ...

              خونین و آتشین...

                     سربرکشیده از نفس تازیانه است

راه فرار نیست...

            اینجا کسی به دوش نسیمی سوار نیست

                          جایی برای عربده اقتدار نیست

یکسر خزان­زده­ست...

                  جز پای اوج نخل شفاعت، بهار نیست

یا رب، سلام!

با مردمان خفته در آغوش قبرها...

                 با اهل لااله...

                         با نامه­ای سیاه...

                   مثل دل کسی که پریروز مُرده بود...

                 - گفتند غیرِ مال یتیمان نخورده بود-

یا رب منی که صبح و شب از آسمان مهر...

                            باران چشیده­ام...

                               با آرزوی عطر اجابت رسیده­ام

با دستهای خالی و سرشار آرزو...

                                     از راه آمدم

                                      در سایه محمد و آل محمدم.