کاش فوتبال ما کارخانه‌ها را تعطیل نمی‌کرد

این روزها تمام حرف ما با کروش این بود: چرا باید میانگین سنی تیم ملی 28.1 سال باشد؟ کروش اما پاسخی دارد که قابل تامل است: «شما به من بازیکنی در استانداردهای بین‌المللی معرفی کنید تا جذبش کنم».

حرف کروش این است که فوتبال شما مثل فوتبال آرژانتین و برزیل و اسپانیا فوتبالی نیست که مدام بازیکن متولد کند. فوتبال ایران شاید از این بابت خسارات جبران ناپذیری را از نابودی دو کارخانه بزرگ بازیکن‌سازی یعنی بانک ملی و شاهین و باشگاه‌های ریشه‌دار خورد. باشگاه‌هایی که با مربیانی مثل همین علی دوستی مهر (سرمربی فعلی تیم نوجوانان که ما را به جام جهانی رساند) مدام بازیکن به فوتبال ما معرفی می‌کردند و مدتهاست که ما خلا چنین پایگاه‌هایی را در کشور حس می‌کنیم.

با این حال حرف ما این است که کروش با یک کویر لم‌یزرع روبرو نیست. به هر حال در این فوتبال چند بازیکن پیدا می‌شوند که بتوانند نظر او را تامین کنند. بازیکنانی که بتوانند در زمانی کوتاه به استانداردهای مورد نظر او برسند.

قبول داریم که فوتبال ما برنامه‌ریزی منظمی برای پرورش بازیکن ندارد. این را هم می‌پذیریم که فوتبال ما مانند ژاپن وکره و حتی چین نیست که نونهالانش را بعد از استعدادیابی زیر چتر حمایتی برنامه‌های طولانی و اردوهای خارج از کشور قرار بدهد. ما فوتبالی داریم که از لبنان شکست می‌خورد و بعد کره جنوبی را با همه برنامه‌ریزی‌اش شکست می‌دهد. چنین فوتبالی به هیچ عنوان با متر علمی سنجیده نمی‌شود چون هیچ چیزش علمی نیست. اما به هر حال در این فوتبال هستند بازیکنانی که اگر کشف شوند به درد تیم ملی بخورند.

این بازیکنان قبل از هر چیز باید در دل فوتبال ما دیده شوند و این ممکن نخواهد بود مگر آنکه اعضای کادر فنی با احترام به تمام لیگ ما نگاه کنند. شاید از دل همین لیگ چند بازیکن پیدا شوند که بتوانند دو سال بعد (در صورت صعود ما) در برزیل به کمک تیم ملی بیایند.